سلفیه و وهابیت

در نیمه دوم سده دوازدهم قمری، محمد بن عبدالوهاب در عربستان با برخورداری از حمایت محمد بن سعود توانست دعوتی را در نقاط مختلف جزیرةالعرب گسترش دهد. اندیشه وی بر مبانی فکری ابن‌تیمیه استوار بود، بلکه برخی او را از ابن‌تیمیه نیز تندروتر دانسته‌اند. محمد بن عبدالوهاب با نام خرافه‌ستیزی، تعالیم اعتقادی را بسیار تقلیل داد و ذیل عنوان جهاد، جمع بزرگی را بسیج کرد و حکومت آل‌سعود را ایجاد نمود.[1]

بنابر آموزه‌های وهابی، زیارت قبور و ساخت بنا و مقبره و گنبد بر قبور، حرام و توسل، بدعت و مستلزم شرک است.[2] وهابیان پس از تسلط بر عربستان، آثار به‌جامانده از صدر اسلام را تخریب کردند. تخریب قبور بقیع در سال ۱۲۲۱ قمری و تخریب حرم امام حسین (علیه السلام) و سرقت ضریح و اشیای قیمتی آن و کشتار تعدادی از زائران حرم امام حسین (علیه السلام) و اسیرکردن زنان شهر کربلا در سال ۱۲۱۶ قمری از جمله اقدامات شنیع آنان است.[3]

[1]. پاکتچی، احمد و هوشنگی، حسین، بنیادگرایی و سلفیه، ص ۳۳.

[2]. مغنیه، محمد جواد، هذه هی الوهابیة، ص ۷۴ – ۷۶.

[3]. امین، سید محسن، کشف الإرتیاب فى أتباع محمد بن عبد الوهاب، ص ۱۵ و ۳۳.