کپی شد
نام‌گذاری سلفیه
پس از ابن تيميّه، پيروانش او را «شيخ الاسلام» لقب دادند و خود را «سلفيّه» ناميدند. يعنى فرقهاى كه پيروى از سلف (پيشينيان) مىنمايند و مقصود آنان از سلف، صحابه و تابعين و بعضى از محدّثان قرن اوّل، دوم و سوم هجرى؛ مانند احمد بن حنبل مىباشد.[1]
برخی نیز بر این باور هستند که، شعار «سلفیه»، نخست در مطبوعات مصر مطرح شد؛ آن‌گاه که مصر به اشغال انگلستان درآمد و گروهی از مصلحان؛ مانند سید جمال‌الدین اسدآبادی و شیخ محمد عبده در مقابل هجوم فرهنگ و تمدن غرب، تصور کردند که راه رهایی از چنگ اشغال‌گران این است که در مقابل گروهی که فریب فرهنگ غربی را خورده و بیشتر در آن‌ها هضم شده بودند، مردم را به‌همان اسلام پیشینیان دعوت کنند. گروه اول برای این‌که حرکت خود را با شعاری زیبا، همراه کنند، شعار «سلفیه» را انتخاب کردند تا بگویند؛ ما پیرو اسلام راستین قرون نخستین هستیم،[2] ولی آنان از احیای این مکتب، هرگز قصد تکفیر دیگران یا ایجاد شکاف در میان مسلمانان را نداشتند، بلکه از روی خوش‌بینی به صحابه و تابعان، این مسلک را ترویج کردند.[3]
[1]. ر ک: رجوع كنيد به: آثار ابن تيميّه مانند« منهاج السّنة» و رسائل خطى ابن تيميّه، مجموعه 91 از نسخههاى عكسى مجمع علمى اسلامى؛ عسکری، سید مرتضی، نقش ائمه در احياى دين، ج 2، ص 160 .
[2]. رمضان البوطی، محمد سعید، السلفیة مرحلة زمنیّة مبارکه لا مذهب الاسلامی، ص ۲۳۲ – ۲۳۳.