گستره حکومت آل‌بویه

بر اساس آن‌چه از نقشه موجود در قرن چهارم هجری قمری و در زمان حکومت عضدالدوله دیلمی (قدرت‌مندترین حاکم آل‌بویه که در زمان او، حکمرانی خاندان ‌بویه به‌اوج خود رسید) برمی‌آید، گستره حکومت آل‌بویه در شمال از حوالی گرگان، طبرستان، گیلان تا ابهر و زنجان و مرز آذربایجان بود. در شرق از کرانه‌های غربی کویر ایران؛ شامل سمنان، یزد، کرمان و بیشتر بلوچستان می‌شد. هم‌چنین در جنوب، شامل سواحل شمالی خلیج فارس، به‌انضمام سواحل عمان و امارات امروزی و در غرب از حدود بصره و عتبات عالیات تا حوالی حرّان، نصیبین و آمیدا می‌شد.[1]

[1]. ر.ک: گلی زواره، غلام‌رضا، بررسی نقش دولت آل‌بویه در گسترش تشیع و عمران عتبات عراق، فصلنامه فرهنگ زيارت، شماره 37، ص 126- 129.