کپی شد
نژاد (نسب)، ملیت و زبانِ آل‌بویه
بوییان دودمانی از دیلمیان بودند که به زبان ایرانی بسیار شبیه به زبان گیلکان صحبت می‌کردند. سرزمین بوییان، «دیلمستان» یا دیلمان کنونی، واقع در سیاهکل لاهیجان بود. در مورد تبار خاندان بویه در میان دانشمندان و تاریخ‌نگاران دیدگاه‌های گوناگون وجود دارد:
در کتاب الکامل آمده است: نسب آنها (آل‌بويه) را ابو نصر بن ماكولا (خداوند او را بيامرزد) چنين آورده است: آنها؛ عماد الدوله ابو الحسن على و ركن الدوله حسن و معز الدوله ابو الحسن احمد، فرزندان ابو شجاع بويه بن فنا خسرو (پناه خسرو) بن تمام بن كوهى بن شيروزيل بن شير كنده بن شيرزيل بزرگ بن شيران شاه بن شيرويه بن سشتان بن سيس فيروز بن شيرزيل بن سنباد بن بهرام گور پادشاه بن يزدگرد پادشاه بن هرمز پادشاه بن شاهپور ذو الأكتاف بوده‌اند.
ابن اثیر در ادامه می‌گوید: امّا ابن مسكويه مىگويد: آنها (آل‌بويه) ادعا مىكنند از نسل يزدگرد بن شهريار، آخرين پادشاه ايران هستند، ولى ما بيشتر به‌روايت ابن ماكولا اعتماد مىكنيم؛ زيرا او دانشمند و امام و پيشواى ما در اين علوم بوده است. اين نسب در پارسيان، داراى اصل پايدار و انتساب حقيقى و عميق مىباشد، ولى چون پدران آنها مدتى در ديلمان امارت داشتند آنها را ديلمى گفتند. در نهایت دیلمیان ایرانی‌تبار بودند.[1]
.[1] ابن اثير، عز الدين على، الكامل فی التاریخ، ترجمه: حالت، ابوالقاسم و خليلى، عباس، ج 19، ص 290.