کپی شد
چکیده مقاله حکومت آل‌بویه
آل‌بویه نام خود را از «بویه» که نام پدر بنیان‌گذاران این سلسله («علی عمادالدوله»، «احمد معزالدوله» و «حسن رکن‌الدوله») بود، گرفته است. بوییان، دودمانی از دیلمیان بودند که به‌زبانی ایرانی بسیار شبیه به‌زبان گیلکان، صحبت می‌کردند. گفته شده آل‌بويه پيرو مذهب شيعه و دوست‌دار اهل‌بيت (عليهم السلام) بوده‌اند.
مورخان، فتح ارَّجان در استان کهکیلویه و بویر احمد، در سال ۳۲۱ ق را آغاز پایه‌گذاری دولت آل‌بویه دانسته‌اند. آل‌بویه در سه منطقه فارس، عراق و اصفهان و ری و همدان[1] قلمرو خود را گسترش داده و با تسلط بر آن مناطق، حکومت خود را تثبیت کردند. این سلسله بر اثر عواملی، سرانجام در سال 448 قمری با ورود طغرل سلجوقی به بغداد، و یک سال بعد با تصرف شیراز به دست قوم شبانکاره، به طور کامل منقرض شد.
مهم‌ترین و بارزترین صفت و اخلاق آل‌بویه در نسل‌هاى اول و دوم این دودمان، اطاعت محض و فرمان‌برى کامل و احترام فوقالعاده کوچک‌ترها نسبت به‌بزرگ‌ترها بوده است.
اولین اقدام فرزندان بویه برای تشکیل حکومت، اقدام نظامی و مبارزه و تلاش مستمر برای فتح سرزمین‌ها، ایجاد قلمرو و تشکیل حکومت و فرمانروایی بود. برجسته‌ترین اقدام سیاسی آنان نیز، سیاست ایجاد وحدت اسلامی و هم‌زیستی دینی و مسالمت‌آمیز بین مسلمانان بوده است.
مهم‌ترین اقدامات فرهنگی آل‌بویه را می‌توان در این موارد برشمرد: 1. برگزاری عزاداری روز عاشورا؛ 2. برگزاری جشن عید غدیر؛ 3. گسترش سنت زیارت قبور امامان معصوم (علیهم‌السلام)؛ 4. اذان گفتن بر اساس نظر شیعه؛ 5. ترویج استفاده از مهر و تربت امام حسین (علیه‌السلام) در نماز؛ 6. تعامل با عالمان و دانشمندان بزرگ شیعه؛ مانند شیخ مفید و سید مرتضی.
خاندان بویه، اقدامات عمرانی متعددی، به ویژه در زمان حکومت عضدالدوله داشتند. علاوه بر این که آنان در اداره و مدیریت بهتر کشور، روابط و تعامل قابل توجهی با دولت‌ها و حکومت‌های کشورهای دیگر داشتند.
[1]. منطقه اصفهان، همدان و ری یکی محسوب می‌شوند.