کپی شد
زمان و مکان نزول حضرت عیسی (علیه السلام) در دوره ظهور امام زمان (علیه السلام)
از روایات به دست می آید که حضرت مسیح (علیه السلام) بعد از ظهور حضرت حجة بن الحسن (علیه السلام)، از آسمان نزول کرده در محضر آن حضرت حضور خواهد داشت.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید:
«امتی که من در اول، عیسی (علیه السلام) در آخر و مهدی (علیه السلام) در وسط آن باشیم، هرگز به هلاکت نمی افتند».[1]
این روایت، بر این مطلب که ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) پیش از نزول حضرت عیسی (علیه السلام) انجام میگیرد، صراحت دارد. بنابراین حضرت مهدی (علیه السلام) میانه امت پیامبر خواهد بود. منظور از وسط در روایت ذکر شده، ما قبل آخر است و میانه حقیقی نیست؛ چون حضرت عیسی (علیه السلام) پس از حضرت مهدی (علیه السلام) خواهد آمد و حضور ایشان با حضور حضرت مهدی (علیه السلام) منافاتی نخواهد داشت. پس از این روایت استفاده می شود که حضرت عیسی و حضرت مهدی (علیهما السلام) با هم ظهور نمی کنند.
در روایتی دیگر نیز از قول پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آمده که فرمود: «عیسی فرزند مریم (علیهما السلام)، هنگام فجر و آغاز صبح فرود می آید، در حالتی که «مهرودین»؛ یعنی دو پیراهن زرد زعفرانی در بر دارد، بدنش سفید، و موی سرش سفید آمیخته به سرخی و دارای فَرق است. گویا از سرش روغن می چکد. در دستش حربه ای است که به وسیله آن صلیب را شکسته، خوک و خنزیر را به قتل رسانده و دجال را به هلاکت می رساند…».[2]
اما درباره مکان نزول حضرت عیسی (علیه السلام) در شماری از روایت های ابن حماد از منابع اهل سنت، به اماکن متعددی اشاره شده است؛ از جمله «قدس شریف»، پل سفید بر دروازه «دمشق»، کنار مناره‌ای در محل دروازه شرقی دمشق و «دروازه لُدّ» در «فلسطین».[3]
از روایت طبرانی از منابع اهل سنت، استفاده می شود که مکان نزول حضرت مسیح در آخرالزمان، دمشق است. طبرانی به سند خود از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نقل کرده که فرمود: «عیسی بن مریم کنار مناره سفید قسمت شرق، در سرزمین دمشق فرود خواهد آمد».[4]
اما نظر مشهور در نگاه شیعی، این است که حضرت مسیح، نخست در بیت المقدس، فرود می آید و پشت سر امام مهدی نماز می گزارد و سپس رهسپار «شام» و دیگر نقاط می شود.[5]
از برخی روایات اهل سنت، استفاده می‌شود، حضرت عیسی (علیه السلام) بعد از نزول به زمین، چهل سال عمر نموده، سپس بعد از رحلت او مسلمانان بر او نماز می‌گزارند.[6]
[1]. اربلى، على بن عيسى، كشف الغمة في معرفة الأئمة، محقق / مصحح: رسولى محلاتى، هاشم، ج 2، ص 484.
[2]. بحرانى، سيد هاشم، بهجة النظر في إثبات الوصاية و الإمامة للأئمة الإثني عشر، محقق/ مصحح: مبارك، عبد الرحيم، ص 159.
[3]. محمد أيوب، حسن، تبسيط العقائد الإسلامية، ج 1، ص 218؛ ابن العثيمين، محمد بن صالح، تعليق مختصر على كتاب لمعة الاعتقاد الهادي إلى سبيل الرشاد، محقق: أشرف بن عبد المقصود بن عبد الرحيم، ج 1، ص 106.
[4]. ابی داود، سليمان بن الأشعث، سنن أبي داود، محقق: الأرنؤوط، شعَيب، و قره بللي، محَمَّد كامِل، ج 6، ص 375؛ ابن ماجة، محمد بن يزيد، سنن ابن ماجه، تحقيق: عبد الباقي، محمد فؤاد، ج 2، ص 1356.
[5]. سید بن طاووس، على بن موسى، التشريف بالمنن في التعريف بالفتن، محقق/ مصحح: مؤسسة صاحب الأمر (اصفهان: گلبهار)، ص 202 .
[6]. «… عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: لَيْسَ بَيْنِي وَبَيْنَهُ نَبِيٌّ – يَعْنِي عِيسَى- وَ إِنَّهُ نَازِلٌ، فَإِذَا رَأَيْتُمُوهُ فَاعْرِفُوهُ: رَجُلٌ مَرْبُوعٌ إِلَى الْحُمْرَةِ وَالْبَيَاضِ، بَيْنَ مُمَصَّرَتَيْنِ، كَأَنَّ رَأْسَهُ يَقْطُرُ، وَإِنْ لَمْ يُصِبْهُ بَلَلٌ، فَيُقَاتِلُ النَّاسَ عَلَى الْإِسْلَامِ، فَيَدُقُّ الصَّلِيبَ، وَيَقْتُلُ الْخِنْزِيرَ، وَيَضَعُ الْجِزْيَةَ، وَيُهْلِكُ اللَّهُ فِي زَمَانِهِ الْمِلَلَ كُلَّهَا إِلَّا الْإِسْلَامَ، وَيُهْلِكُ الْمَسِيحَ الدَّجَّالَ، فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ أَرْبَعِينَ سَنَةً، ثُمَّ يُتَوَفَّى فَيُصَلِّي عَلَيْهِ الْمُسْلِمُونَ»؛ السجستانی، ابو داود، سنن أبي داود، محقق: عبد الحميد، محمد محيي الدين، ج 4، ص 117، ح 4324.