کپی شد
آثار تقیه
با نگاهی به روایات وارده از امامان معصوم (علیهم السلام) در مورد تقیه، در می‌یابیم تقیه دارای آثار متعددی است. در این مقال مختصر به برخی از آثار تقیه اشاره می‌شود:
- یکی از آثار و فواید تقیه، حفظ جان تقیه‌کننده و نیز اقلیّت صالح (مؤمنان) برای پیشبرد هدف‌های سازنده است.
امیر المؤمنین (علیه السلام) می‌فرماید: «تقیه از بهترین اعمال افراد با ایمان است که به کمک آن هم خود و هم برادران خویش را از چنگال فاجران رهایی می‌بخشد».[1]
- موجب اوج و رفعت انسان می‌شود. امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «از پدرم (امام باقر (علیه السلام)) شنیدم که می‌فرمود: به خدا سوگند نزد من چیزی بر روی زمین محبوب‌تر از تقیه نیست. ای حبیب! كسی كه تقیه می‌كند، خداوند به او رفعت (بلندی مقام) می‌دهد و كسی كه تقیه نمی‌كند، خداوند او را تنزل می‌دهد».[2]
- عامل حفظ وحدت اسلامی است. امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «هرکه با (اهل سنت] در صف اول نماز کند گویا با رسول خدا در صف اول نماز گزارده است».[3]
در حدیث دیگری از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «… از مریضهای آنها عیادت نمایید و در تشییع جنازه‌هایشان حاضر شوید و در مسجدهایشان نماز بگزارید …».[4] هدف از تقیه و شرکت در مراسم مخالفان در روایت، می‌تواند حفظ وحدت و همبستگی میان مسلمانان و یا دفع خطر احتمالی از جانب آنها باشد.
- موجب جلوگیری از هدررفتن نیروهای انسانی و هدررفتن قوای خود بدون جهت می‌شود. ابن ابى يعفور می‌گويد: «امام صادق (عليه السلام) فرمود: به خاطر حفظ دينتان تقيه كنيد و آن‌را با تقيه، زير پرده داريد؛ زيرا هركه تقيه ندارد ايمان ندارد. همانا شما در ميان مردم مانند زنبور عسل در ميان پرندگان هستيد، اگر پرندگان بدانند، در درون زنبور عسل چيست، همه آنها را می خورند …».[5]
- عامل حفظ دین و ایمان است. امام صادق (عليه السلام) فرمود: «… کسی که تقیه ندارد، دین ندارد …».[6] امام رضا (علیه السلام) فرمود: «هر کس تقیه ندارد، ایمان ندارد».[7]
[1]. امام حسن عسكری، حسن بن على (عليهما السلام)، التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكری (عليه السلام)، محقق / مصحح: مدرسه امام مهدى (عليه السلام)، ص 320.
[2]. کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر و آخوندى، محمد، ج 2، 217.
[3]. همان، ج 3، ص 380.
[4]. همان، ج 2، ص 219.
[5]. همان، ص 218.
[6]. همان، ص 217.
[7]. صدوق، محمد بن على، كمال الدين و تمام النعمة، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج 2، ص 371.