‏فضای سیاسی در زمان واقعه فخ

هادی عباسی؛ چهارمین خلیفه عباسی، سخت‌گیری‌های شدیدی نسبت به اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) به اجرا در آورد. او از آغاز خلافت، سادات بنی هاشم را زیر فشار طاقت فرسا گذاشت و حق آن‌ها را که از زمان خلافت مهدی عباسی از بیت المال پرداخت می شد، قطع کرد و با تعقیب مداوم آنان، رعب و وحشت شدیدی در میان آنان به‌وجود آورد. او دستور داد آنان را در مناطق مختلف بازداشت نموده و روانه بغداد کنند.

فرماندار مدینه که از مخالفان اهل بیت پیامبر (صلّی الله علیه و آله) بود، برای خوش خدمتی به دستگاه خلافت، و گویا به منظور اثبات لیاقت خود، هر روز به بهانه‌ای رجال و شخصیت‌های بزرگ هاشمی را اذیت می‌کرد. از جمله، آن‌ها را مجبور می‌کرد هر روز در فرمانداری حاضر شده، خود را معرفی کنند. او به همین هم اکتفا نکرده، آن‌ها را ضامن حضور یک دیگر قرار می‌داد و دیگری را به علّت غیبت شخص دیگر، مؤاخذه و بازداشت می‌نمود.

این فشارها، مردان آزاده و دلیر بنی هاشم را به ستوه آورده، آن‌ها را به مقاومت در برابر یورش‌های پی‌درپی و خشونت آمیز حکومت ستم گر عباسی واداشت و در اثر همین بی‌دادگری‌ها، کم کم، نطفه یک نهضت مقاومت در برابر حکومت عباسی به رهبری یکی از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه السلام)، به‌نام حسین بن علی؛ صاحب فخ، شکل گرفت.[1] ‏