‏توصیف ناصر خسرو از قصر سلطان فاطمی در قاهره

ناصر خسرو در سفرنامه خود، در وصف قصر سلطان فاطمی در قاهره می‌نویسد: «و قصر سلطان میان شهر قاهره است و همه حوالی آن گشاده، که هیچ عمارت بدان نپیوسته است و مهندسان آن را مساحت کرده‌اند برابر شهرستان میافارقین است و گرد بر گرد آن گشوده است و هر شب هزار مرد پاسبان این قصر باشند: پانصد سوار و پانصد پیاده که از نماز شام، بوق و دهل و کاسه می‌زنند و گرد می‌گردند تا روز و چون از بیرون شهر بنگرند قصر سلطان چون کوهی نماید، از بسیاری عمارات و ارتفاع آن، اما از شهر هیچ نتوان دید، که باروی آن عالی است و گفتند که در این قصر، دوازده هزار خادم اجری‌خواره است، و زنان و کنیزکان خود که داند، الّا آن‌که گفتند: سی‌هزار آدمی در آن قصر است و آن دوازده کوشک است و این حرم را ده دروازه است بر روی زمین… و در زیر زمین دری است که سلطان، سواره از آن‌جا بیرون رود و از شهر بیرون، قصری ساخته است که مخرج آن رهگذر در آن قصر است و آن رهگذر را همه سقف محکم زده‌اند، از حرم تا به کوشک و دیوار کوشک از سنگ تراشیده ساخته‌اند، که گویی از یک پاره سنگ تراشیده‌اند، و منظرها و ایوان‌های عالی برآورده و از اندرون دهلیز دکان‌ها بسته.»[1]

[1]. ناصر خسرو، سفرنامه، ص ۷۷.