‏امام حسین (علیه السلام) از نگاه پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله)

در این گفتار کوتاه، به‌گوشه‌‏هایی از شخصیت والای امام حسین (علیه ‏السلام) از نگاه درّ یکتای آفرینش، پیامبر خاتم (صلّی الله علیه و آله) اشاره می‌شود:

1. پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) حسین (علیه السلام) را از خود و خود را از حسین (علیه السلام) می‌دانست. بدین جهت آن حضرت می‌فرمود: «حسین از من است و من از حسین هستم»؛[1] یعنی نه تنها حسین فرزند من می‏‌باشد، بلکه بقای دین و آیین من نیز از او است و اسلام به‌واسطه فداکاری و جانبازی او و یارانش باقی می‏‌ماند.

2. آن حضرت را واسطه فیض انبیا (علیهم السلام) می‌دانست.

اکثر پیامبران الهی (علیهم السلام)، به‌ویژه پیامبران اولوالعزم، هرگاه به مشکلی بزرگ برخورد می‌نمودند، برای حلّ آن، خداوند متعال را به انوار طیبه پنج تن آل عبا (علیهم‏ السلام) سوگند می‏‌دادند.[2] برخی از آن‌ها وقتی به نام امام حسین (علیه ‏السلام) می‏‌رسیدند، غمگین می‏‌شدند و اشک می‏‌ریختند، وقتی علت را سؤال می‌کردند، خبر شهادت مظلومانه امام حسین (علیه ‏السلام) را می‌شنیدند و به عزاداری می‌پرداختند.

«ابن عباس می‏‌گوید: از پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) سؤال کردم: آن کلماتی که حضرت آدم (علیه السلام) از پروردگارش دریافت نمود و به‌واسطه آن توبه‏‌اش پذیرفته شد، چه بود؟ آن حضرت فرمود: حضرت آدم از خدا خواست به حقِ محمّد، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) توبه‏‌اش پذیرفته شود. خداوند نیز توبه او را قبول کرد».[3]

3. پیامبر اعظم (صلّی الله علیه و آله) او را از عترت خود می‌دانست.

پیامبر گرامی اسلام، بارها امیرمؤمنان، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) را به‌عنوان عترت و اهل بیت خود معرفی نمود و در موقعیت‏‌های مختلف و حوادث گوناگونی آن‌ها را عِدل قرآن قرار داده، پذیرش ولایت و اطاعت آن‌ها را بر همه لازم دانست.

در این زمینه روایات زیادی از شیعه و اهل سنّت نقل شده است که به بعضی از آن‌ها ‏اشاره می‌شود:

الف) آیه تطهیر.

ام سلمه می‏‌گوید: «روزی پیامبر (صلّی الله علیه و آله) در خانه من بود. دخترش، فاطمه (سلام الله علیها) غذایی از آرد و شیر (حریره)، برای رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) آورد. آن حضرت فرمود: شوهر و دو فرزندت را نیز دعوت کن. ام سلمه می‏‌گوید: علی، حسن و حسین (علیهم السلام) آمدند و از آن غذا تناول کردند و در زیر کسا (عبا)ی پیامبر قرار گرفتند و من در اتاق خودم مشغول نماز بودم. پس خداوند متعال آیه تطهیر[4] را بر پیامبر (صلّی الله علیه و آله) نازل فرمود».[5]

ب) حدیث ثقلین.

رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) بارها می‌فرمود: «من دو چیز گران‏‌بها را در میان شما می‏‌گذارم. اگر بعد از من، به آن دو تمسک نمایید، گمراه نمی‏‌شوید. یکی از آن دو از دیگری بزرگ‏‌تر است و آن، کتاب خدا است که (چون) ریسمانی از آسمان به‌زمین کشیده شده است، و (دیگری) عترت و اهل بیت من هستند و این دو (قرآن و عترت) هرگز از هم جدا نمی‏‌شوند، تا کنار حوض کوثر بر من وارد شوند».[6]

4. پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) او را از زینت آسمان‏‌ها و زمین می‌دانست.[7]