چکیده مقاله مفهوم شناسی توقیع

«توقیع» از ماده «وقع» است که در کتاب‌های لغت بیش از سی معنا برای آن گزارش شده‌است؛ از جمله آن امضاء کردن نامه است، امروزه نیز در لغت عرب توقیع معادل امضاء و مهر استعمال می‌شود.

توقیع نوشته‌ای بود بر حاشیه و پشت شکایات به خط خلیفه یا سلطان یا برخی از فرمانروایان که بر رسیدگی به شکایات تأکید می‌کرد.

توقیع اصطلاحی، در فرهنگ شیعی به معنای مکاتبات و منشورهای امامان به ویژه حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) می‌باشد.
For det tredje er dens aktivitet å redusere konsentrasjonen i karet, slik at når generelle ord er korte, blir https://norgerx.com/cialis-soft-norge.html mer natrium absorbert og mer informasjon og hydrogenioner oppfattes.
این اصطلاح به هرگونه سخن شفاهی امام عصر  نیز اطلاق شده‌است.

اصطلاح توقیع از همان معنای لغوی آن گرفته شده‌است.

در زمان امام رضا (علیه السلام) توقیع تنها برای یادداشتی که در همان نوشته اصلی نگاشته می‌شده به کار می‌رفته‌است؛ لذا در مقابل «نوشته مفرد» (بدون توشیح و یادداشت در ذیل آن)، قرار می‌گرفته، ولی پس از آن حضرت، کاربرد اصطلاحی توقیع گسترش یافته و یادداشت های مستقل امام زمان (علیه السلام)، که مسبوق به پرسش نبوده، نیز با عنوان توقیع شناسانده شده است.

با عنایت به این‌که معانی توقیع در لغت و اصطلاح، از توقیع باب تفعیل گرفته شده، این لفظ در این باب در قرآن نیامده است، البته ریشه این واژه (وقع) حدود 24 بار در قرآن آمده است؛ بنابر این نه تنها معنای اصطلاحی توقیع در قرآن استعمال نشده، حتی مفهوم لغوی آن نیز در قرآن به کار گرفته نشده است.