کپی شد
چکیده مقاله فرقه بهائیت
بهائیت نام فرقه‌ای انحرافی و ساختگی و منشعب از آیین بابیه است، که در اواخر قرن سیزدهم قمری به دست «حسین‌علی نوری» ملقب به «بهاءالله»، از پیروان «سید علی محمد شیرازی»، مؤسس بابیه، پدید آمد.
میرزا حسین‌علی ادعاهای مختلفی، مانند «من یُظهره الله»؛ «رجعت»؛ «خدایی» و حتی «خدا آفرینی» را مطرح کرده است.
بعد از مرگ میرزا حسین‌علی نوری پسر ارشد او «عباس افندی» که بعدها «عبدالبهاء» لقب گرفت، جانشین وی شد.
علت پیدایش فرقه بهائیت وجود جریانها و اندیشههایی متعددی؛ مانند «تفسیر و تحلیل‌های سطحی و ناروا از آموزه‌های دینی و عدم تعمیق باورها»، «آسیب‌های اجتماعی و اقتصادی جامعه»، «آسیب‌های فرهنگی»، «آسیب‌های سیاسی» و «نقش غیرمستقیم عوامل نفوذی وابستگان سیاسی و اتباع كشورهای روس، انگلیس، عثمانی و دیگر كشورها» بود.
بیشتر عقاید بهائیت در محور میرزا حسین‌على (بهاءالله) است؛ عقایدی مانند «نَسخ اسلام»؛ «شناخت بهاءالله»؛ قائل شدن مقام الوهیت و ربوبیت برای بهاءالله است. همچنین منبع اصلى احکام در میان بهائیان کتاب اقدس بهاءالله است. مهم ترین افراد فرقه بهائیت عبارتند از: بنیان‌گذار آیین بهائیت، میرزا حسین‌علی نوری معروف به بهاءالله، عباس افندی ملقب به عبدالبهاء و شوقی افندی ملقب به شوقی ربانی.
همه علما و دانشمندان شیعه، بهائیت را فرقه‌ای منحرف از دین دانسته، آن‌ها را کافر و نجس می‌دانند. همچنین عدم جواز معاشرت، داد و ستد، حاضر نشدن بر سر سفره آن‌ها و باطل بودن ازدواج با این فرقه را اعلام کرده‌اند.