کپی شد
ولایت پذیری حضرت عباس (علیه السّلام)
ولایت‌مداری حضرت عباس (علیه السلام) و تبعیّت ایشان از امام حسین (علیه السلام) به عنوان شاخص‌ترین ویژگی و برجسته‌ترین خصوصیّت این انسان وارسته از سوی امامان معصوم (علیهم السلام) مورد تأکید قرار گرفته است. حضرت ابوالفضل (علیه السلام) نسبت به امام زمان خود؛ یعنی سیدالشهدا (علیه السلام)، در مقام تسلیم محض بود. در اذن دخول حرم آن‌حضرت می‌خوانیم: «أَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَ التَّصْدِيقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) الْمُرْسَلِ وَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ»؛ «شهادت می‌دهم براى حضرتت به تسلیم، تصدیق، وفا و خیرخواهى، براى یادگار پیامبر مرسل (درود خدا بر او و خاندانش باد) ، و فرزندزاده برگزیده؛ (امام حسین) …».[1] با نگاهی به این متن صفات تسلیم، تصدیق، وفا و نصیحت را در ایشان می‌بینیم.
بنابراین هر امتحانی ظاهر و باطنی دارد. مقام تسلیم حضرت ابوالفضل (علیه السلام) بود که امام حسین (علیه السلام)، ایشان را در کورۀ سخت‌ترین امتحانات عالم برده بودند. آن‌چه امام در روز عاشورا به اصحاب خود دستور دادند، بسیار سخت بود.
بر همین اساس؛ یعنی بسیار سخت بودن تکلیف، امام در شب عاشورا به یاران خود فرمود: «من بیعت خود را از شما برداشتم و به همه شما اجازه مى‌دهم که از سیاهى شب استفاده کرده و هریک از شما دست یکى از افراد خانواده مرا بگیرد و به سوى آبادى و شهر خویش حرکت کند و جان خود را از مرگ نجات بخشد …».[2]
در مجموع باید گفت: آن‌حضرت در مقام ولایت‌مداری و تسلیم در برابر امام خود، یکی از برترین افراد تاریخ است.
[1]. ابن قولويه قمى، جعفر بن محمد، كامل الزيارات، ص، 256؛ قمى، عباس، مفاتيح الجنان، ص 434.
[2]. مفيد، محمد بن محمد، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 91؛ صدوق، محمد بن على، امالی، ص 156.