والدین علامه امینی

عبدالحسین امینی فرزند میرزا احمد امینی. پدرش از علما[1] و دانشمندان نامی تبریز است که در سال ۱۲۸۷ قمری در قریه «سردها» از نواحی تبریز متولد شده‌بود.[2]

شیخ احمد مقدمات علوم دینی را نزد پدر بزرگوارش در تبریز کسب نمود و سپس از سال ۱۳۰۴ قمری برای ادامه تحصیل به شهر آمده از دیگر اساتید موجود در تبریز استفاده کرد و نزد افاضل تبریز نظیر میرزا اسدالله بن حاج محسن تبریزی- که از نوادر فقها و از عالمان جامع معقول و منقول زمان خود بود- به شاگردی پرداخت.[3]

و به مرتبه‌ای از دانش‌پژوهشی رسید که صلاحیت علمی آن بزرگ از طرف آیت‌الله میرزا علی آقای شیرازی و فقیه برجسته حاج میرزا علی ایروانی مورد تأیید واقع شد.[4]

پدر بزرگوارش از فقها و مجتهدین زمان خود و در زهد و تقوا زبانزد عموم بود و مردم به ایشان همواره به دیده احترام می‌نگریستند.[5]

او عالمى مقبول و مشهور گردید و امامت جماعت یکى از مساجد آن دیار را عهده‌دار شد. وى در سال 1360 قمری، براى زیارت، به نجف اشرف مشرف گردید و مورد استقبال علماى آن‌جا قرار گرفت. سرانجام در سال 1370 قمری، در همان خاک پاک، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.[6]

شیخ احمد امینی به قدری سلیم النفس و خلیق بود که کسی او را در طول عمرش- جز در مسائل مذهبی- خشمگین ندیده بود. چنان به آداب اخلاقی متخلق بود که اطرافیان را به اعجاب وامی داشت. با آن‌که از مقام علمی شایسته‌ای برخوردار بود همواره از شهرت و معروفیت دوری می‌جست و از هرگونه تظاهر و ریا پرهیز می‌کرد. سید میرزا ابوالحسن انگجی تبریزی (متوفای ۱۳۵۷ هجری) که از مراجع عظام زمان خویش بود؛ همواره در مجالس و محافل خود می‌گفت: «شیخ میرزا احمد امینی از کسانی است که در زهد و تقوایش شکی نیست و بدون تردید فردی مجتهد است منتها از خوف تظاهر به ریا و از ترس شهرت طلبی همیشه فضائل خویش را مخفی می‌نماید».

از تالیفات وی- که شیخ آقا بزرگ در کتاب نقباء البشر و هم‌چنین عمر رضا کحاله در معجم المؤلفین نیز به آن اشاره نموده‌اند- کتاب تعلیق او بر مکاسب شیخ مرتضی انصاری است. نوشته‌های دیگری چون تعلیق بر لمعه و رساله‌ای در فقه نیز از آثار علمی اوست. از جمله علمایی که به او اجازهٔ روایت اعطا نموده‌اند آیات زیر می‌باشند: ۱- سید میرزا علی شیرازی (متوفای ۱۳۵۵ هجری). ۲- سید ابوالحسن موسوی اصفهانی (متوفای ۱۳۶۵ هجری). ۳- شیخ محمد حسین غروی اصفهانی (متوفای ۱۳۶۱ هجری). ۴- سید حسین طباطبائی بروجردی (متوفای ۱۳۸۰ هجری مطابق با ۱۳۴۰ هجری شمسی). ۵- شیخ میرزا علی ایروانی (متوفای ۱۳۵۴ هجری). ۶- شیخ میرزا رضی بن محمد حسن زنوزی تبریزی (متوفای ۱۳۶۰ هجری). ۷- شیخ میرزا احمد مجتهد تبریزی قراچه داغی. ۸- شیخ میرزا فتاح شهیدی (متوفای ۱۳۷۲ هجری). ۹- شیخ میرزا خلیل آقا مجتهد بن میرزا حسن (متوفای ۱۳۶۸ هجری).

شیخ احمد در سن ۸۳ سالگی در بیست و نهم ربیع الاول سال ۱۳۷۰ هجری (مطابق با هفدهم دیماه ۱۳۲۹ هجری شمسی) در تهران وفات یافت و در شهر قم در «قبرستان نو» به‌خاک سپرده شد.[7]

مادر علامه زنی مؤمن و پاکدامن بود. مادرش می‌گوید: شیر دادن من به فرزندم عبدالحسین با شیر دادن به دیگر فرزندانم فرق داشت؛ زیرا هرگاه می‌خواستم به وی شیر دهم گوئی نیروئی مرا وا می‌داشت که وضو سازم و با وضو به وی شیر بدهم!.[8]

[1]. حسینی دشتی، سید مصطفی، معارف و معاریف، ج ۲، ص ۵۵۰؛ ویکی شیعه.

[2]. یادنامه علامه امینی، ضمیمه روزنامه رسالت، ص ۳، ۱۲ تیر ۶۷، اظهارات دکتر محمدهادی امینی؛ ویکی فقه.

[3]. وب سایت رسمی علامه امینی.

[4]. یادنامه علامه امینی، ضمیمه روزنامه رسالت، ص ۳، ۱۲ تیر ۶۷، اظهارات دکتر محمدهادی امینی؛ ویکی فقه.

[5]. امینی، عبدالحسین، ترجمه الغدیر، واحدی، محمدتقی و دیگران، ج ۱، ص ۱۵۴.

[6]. مرکز تحقیقات کامپیوتر علم اسلامی.

[7]. حوزه نت.

[8]. همان.