searchicon

کپی شد

نام محمد یا علی برای نوزاد

نام محمّد در روایات شیعه از تقدس و اهمیت زیادی برخوردار است و از آن جا که اسم، با مسما (صاحب اسم) به گونه ای در ارتباط است؛ لذا توصیه های خاصی هم در بزرگ داشت این نام و کودکی که به این اسم نامیده شده است، در روایات وجود دارد.[1] در برخی روایات به این مطلب اشاره شده است که اگر کودکی در شکم مادر به این نام نامیده شود، این نام محقّق خواهد شد؛ یعنی کودک پسر خواهد شد. پس سزاوار است که به این نام گذاری خود وفادار بماند و نام کودک را محمد بگذارد، تا پر برکت و در حفظ و حراست خاصه الاهی باشد.[2] بنابراین، حق ایمان و محبت و عشق به این نام و صاحب این نام (پیامبر اسلام) این اقتضا را دارد که از این نام برنگردد، یا نام محمد را همراه با لقب (پسوند) بگذارد؛ مثل محمد امین، محمد مهدی و … .

در مورد نام علی هم در کنار نام محمد توصیه مشابهی شده و کودکی که به این نام نامیده شود و نیت شود که نام او را علی بگذارد، به اذن خدا پسر خواهد شد. بنابراین، اگر بخواهد فرزند بعدی او هم پسر باشد، بهتر است از همان ابتدا علی نامیده شود، نه این که ابتدا علی نامیده شود و سپس از این نام عدول شود.

به طور کلی باید گفت: تمام اسم های نیکو در روایات توصیه شده و به فرزند دختر و پسر هر دو در روایات اهمیت داده شده است و هیچ الزامی در تأکید بر پسر بودن همه فرزندان نیست، ولی اگر فردی چنین خواسته ای از خدا داشت، سزاوار است هر عهدی که از سر محبت به معصومان (ع) داشت به آن وفا کند، هر چند همه آنها نور واحدی هستند. همچنان که امام حسین (ع) به دلیل عشق و محبتی که به علی (ع) داشت، نام چند پسر خود را علی گذاشت که بعداً علی اکبر و علی اصغر نامیده شدند. بنابراین هر خواسته ای برای خود حقوقی دارد، هر چند در حد الزام شرعی نباشد.

در حدیثی از امیرالمؤمنین (ع) آمده است: اگر از خدا فرزند می خواهى وضوى كاملى بگير و دو ركعت نماز خوب بخوان و بعد از آن به سجده رو و 71 بار بگو: (استغفر الله)‏، بعد با همسرت آميزش كن، و بگو: خداوندا فرزندى به من عطا کن كه نام پيغمبر تو محمّد (ص) را بر وى نهم، خداوند به تو فرزندى عطا خواهد فرمود. پس در این دستور شک و تردید به خودت راه مده.[3]

ابى رافع، نقل می کند: از پيغمبر (ص) شنيدم كه مى فرمودند: اگر اسم كسى را محمد گذاشتيد به او حرف زشت نگوئيد و سيلى بر رخسارش نزنيد. خانه‏اى كه در آن اسم محمد (ص) باشد، مبارک است و مجلسى كه در آن محمد (ص) است و رفيقانى كه در آن نام محمد است مبارک مى‏باشد.[4]



[1] . کلینی، الکافی، ج 6، ص 39. دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1368ش.‏

[2] . همان، ص11.‏

[3] . مكارم الأخلاق، ترجمه مير باقرى، ج ‏2، ص 156.

[4] . همان، ج ‏1، ص 50.