مفهوم آزمایش الاهی

آن چه در زبان فارسى به نام “آزمایش” و یا “آزمودن” نامیده می شود، در قرآن با واژه های مختلف آمده است: “ابتلاء”، “بلا”، “فتنه” و “تمحیص” از جملۀ آنها است. خداوند در قرآن کریم می فرماید: من انسان ها را آفريدم تا آنها را بيازمايم كه كدام يك از آنها بهتر عمل مى‏كنند: ” آن كس كه مرگ و حيات را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدام يك از شما بهتر عمل مى‏كنيد، و او شكست‏ناپذير و بخشنده است”.[1] مفهوم آزمايش و امتحان در مورد خداوند با آزمايش هاى ما بسيار متفاوت است. آزمـايـش هـاى مـا بـراى شـناخت بيشتر و رفع ابهام و جهل است، اما آزمايش الاهى در واقع همان “پـرورش و تربيت” است؛[2] یعنی امتحان و آزمایش خداوند زمينه هاى تربيت؛ پرورش و تکامل را برای انسان به وجود مى آورد. چنان که پیامبران الاهی مانند حضرت ابراهیم در سایه آزمایش های سخت و طاقت فرسا به مقامات عالیه رسیدند.[3]

.[1]ملک، 2.

[2]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسير نمونه، ج 1، ص 527، دارالکتب الاسلامیة، چاپ بیست و یکم، 1365 شمسی.

[3]. بقره، 124. “وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ”.