فلسفه حرمت شراب

آشاميدن شراب حرام و در بعضى از اخبار بزرگ ترين گناه شمرده شده است و اگر كسى آن را حلال بداند در صورتى كه ملتفت باشد كه لازمه حلال دانستن آن، تكذيب خدا و پيغمبر (ص) مى‏باشد، كافر است. از امام جعفر صادق (ع) روايت شده است كه فرمودند: “شراب ريشه بدي ها و منشأ گناهان است و كسى كه شراب مى‏خورد، عقل خود را از دست مى‏دهد و در آن موقع خدا را نمى‏شناسد و از هيچ گناهى باك ندارد و احترام هيچ كس را نگه نمى‏دارد و حقّ خويشان نزديك را رعايت نمى‏كند و از زشتي هاى آشكار رو نمى‏گرداند و روح ايمان و خداشناسى از بدن او بيرون مى‏رود و روح ناقص خبيثى كه از رحمت خدا دور است در او مى‏ماند و خدا و فرشتگان و پيغمبران و مؤمنان، او را لعنت مى‏كنند و تا چهل روز نماز او قبول نمى‏شود و روز قيامت روى او سياه است و زبان از دهانش بيرون مى‏آيد و آب دهان او به سينه‏اش مى‏ريزد و فرياد تشنگى او بلند است”.[1]‏

“البته گفتنى است عدم قبول نماز به معناى عدم صحت نماز نيست و منظور از عدم قبول، محروميت از درجات بهشت است. چنین شخصی بعد از حالت مستى باید نمازش را به جا آورد”[2] و اگر بعد از دو ساعت حالت مستی نداشته باشد و بعد از طهارت بدن و لباسش از نجاست شراب، می تواند نماز بخواند.