فقه شیعه در دوران امام باقر و امام صادق (علیهما السلام)

فقه شیعه در آغاز به علت اختلافاتى كه در مسئلۀ خلافت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وجود داشت و نیز به علت فشارهایى كه از طرف دستگاه­هاى حاکم و پیروان ایشان بر امامان (علیهم السلام) و به طور كلّى بر‌ شیعیان وارد مى‌شد، چندان مجالى براى پیشرفت و رشد نداشت، اما در زمان امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) به ویژه در زمان امام صادق (علیه السلام) به علت فراغت و آزادى بیشترى كه این بزرگواران و یاران ایشان به علت گرفتاری­ها و درگیری­هایى كه خلفا با هم داشتند، پیدا کردند، مجال بیشترى براى ظهور و بروز پیدا كرد.[1] امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) -به موجب فراهم شدن شرایط خاصّ زمانى- بیشترین تلاش را در احیای فقه شیعی داشته‌اند.