کپی شد
فعالیت‌ها و حضور اجتماعی، علمی، فرهنگی و سیاسی فرقه دروزیه
امروزه عمدۀ دروزیان در سه کشور لبنان، سوریه و فلسطین اشغالی متمرکزند.[1] افزون بر این مناطق، گروه‌های کوچکی از دروزیان در اردن، اروپا، کانادا، امریکای لاتین، فیلیپین، ایالات متحده، استرالیا و غرب آفریقا ساکنند.[2]
مناطق زندگی
دروزیان به طور سنتی بیشتر در مناطق کوهستانی زندگی می‌کردند و این امر اکنون در لبنان، سوریه و فلسطین اشغالی کاملاٌ مشهود است که به صورت مختصر به آن اشاره می‌شود:
لبنان
در لبنان، دروزیان بیشتر در جبل لبنان و وادی التیم و شوف ساکن‌اند، و تعداد کمی نیز در بیروت منطقۀ عالیه زندگی می‌کردند که در سال‌های اخیر شمار آنان به سرعت رو به فزونی گذاشته است.
دروزیانِ بلندی‌های جولان، که در سال ۱۳۵۹ش/۱۹۸۰م، به قلمرو رژیم اسرائیل ملحق شد، با حفظ وفاداری خود به سوریه، در مقابل اِعمال قوانین شهروندی از سوی رژیم اسرائیل به سختی مقاومت می کنند.[3]
دروزیان لبنان در تحولات اخیر سوریه، از بشار اسد حمایت کردند.
سوریه
دروزیان سوریه بیشتر در ایالت سُوَیدا اقامت دارند که جبل حوران؛ مشهور به جبل الدروز یا جبل العرب در آن واقع شده است و شامل منطقه‌ای وسیع با بیش از ۷۳ قریه است.[4]
یکی از اجزای اصلی دروزیان سوریه گروه‌های نژادی هستند که چندین دهه بر مرکز کشور مسلط بوده‌اند، اما در حال حاضر تا حدودی خارج از دایرۀ قدرت قرار گرفته‌اند.[5]
فلسطین
در فلسطین اشغالی بیشتر دروزیان در دو منطقۀ کوهستانی الجلیل و کوه کرمل ساکن هستند.[6]
آنان با پذیرش حکومت اسرائیل، زندگی مسالمت‌آمیزی با یهودیان آن کشور دارند. این مسئله باعث شد رفتار رژیم اسرائیل با آنها در مقایسه با دیگر مردم فلسطین اشغالی، متفاوت باشد به گونه‌ای که در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۳۶/۲۱ آوریل ۱۹۵۷، با شناسایی آنان به عنوان یک گروه مستقل و تصویب قانون دادگاه‌های دینی دروزیان و گشایش دادگاه‌های مستقل دینی دروزی در ۱۳۴۱ش/۱۹۶۲ و ثبت عنوان دروزی در کارت شناسایی آنها به جای عرب، روند رسمی تفکیک دروزیان را از اعراب کامل کرد.[7]
دروزیان فلسطین اشغالی از سال‌های اولیۀ تشکیل رژیم اشغالی اسرائیل، نمایندگانی در «کنست»؛ مجلس قانون‌گذاری این رژیم داشتند.[8]
رهبری
به رغم قوی بودن حس همبستگی قومی و مذهبی در بین دروزیان، آنان در هر یک از کشورهای سوریه، لبنان و فلسطین اشغالی، رهبری مجزا و ساختار گروهی، مذهبی و قبیله‌ای متمایزی دارند. به همین سبب سهم آنها در سیاست نیز متفاوت است.
در لبنان، کمال جنبلاط که در ۱۳۲۶ش/۱۹۴۷م، نمایندۀ دروز از منطقۀ شوف در مجلس بود، حزب سیاسی «الحزب التقدمی الاشتراکی» را تأسیس کرد که تا به حال در صحنۀ سیاسی لبنان حضور دارد.[9]
[1]. محمد کامل حسین، طائفة الدروز: تاریخ ها و عقائدها، ص ۳۱.
[2]. حلبی، الموحدون الدروز: ثقافة و تاریخ و رسالة، ص ۱۱۹ – ۱۲۲.
[3]. زیدان اتاشی، دروزی ها در اسرائیل: سرنوشتی مشترک، ترجمۀ: کیومرث جاویدنیا و سجاد سلطانزاده، ص ۱۷۱ – ۱۷۲؛ بر گرفته از ویکی شیعه.
[4]. طائفة الدروز: تاریخ ها و عقائدها، ص ۷؛ حسن امین بعینی، دروز سوریة و لبنان فی عهد الانتداب الفرنسی، ص۲۸۰-۲۸۴؛ الموحدون الدروز: ثقافة و تاریخ و رسالة، ص۴۰.
[5]. دروزی ها در اسرائیل: سرنوشتی مشترک، ترجمۀ کیومرث جاویدنیا و سجاد سلطانزاده، ص ۱۰.
[6]. محفوظ عبدالعال، الدروز فی اسرائیل، ص ۴۱ – ۴۷؛ هانی ابومصلح غالب، الدروز فی ظل الاحتلال الاسرائیلی، ص ۵۰.
[7]. دروزی‌ها در اسرائیل: سرنوشتی مشترک، ترجمۀ: کیومرث جاویدنیا و سجاد سلطانزاده، ص ۱۳۵؛ الدروز فی ظل الاحتلال الاسرائیلی، ص ۲۲۱ – ۲۲۲.
[8]. الدروز فی ظل الاحتلال الاسرائیلی، ص ۲۰۵-۲۰۷؛ الدروز فی اسرائیل، ص ۶۷ – ۷۲.
[9]. دروز سوریة و لبنان فی عهد الانتداب الفرنسی، ص ۳۴۷،۳۵۲.