شاگردان و یاران شافعی

برخی از شاگردان شافعی عبارتند از:

1. احمد بن حنبل؛
2. سلیمان بن داوود؛
3. حمیدی؛
4. کرابسی ابوثور؛
5. زعفرانی؛
6. بویطی؛
7. ابوبکر محمد بن ادریس؛
8. ابراهیم بن محمد بن شافع؛
9. ابن ابی الجارود؛
10. ابوبکر حمیدی؛
11. اسماعيل بن يحيى مزنى؛
12. ابوذر محمد بن يوسف بخارى.

توضیح مطلب این‌که؛ از جمله کسانی‌که در بغداد و مصر از محضر شافعی بهره بردند می‌توان به احمد بن حنبل[1] (پیشوای مذهب حنبلی) نام برد. وی از اين ويژگى همواره برخوردار بود تا اين‌كه «امام شافعى» درگذشت،[2] هم‌چنین از شاگردان وی سلیمان بن داوود، حمیدی، کرابسی ابوثور، زعفرانی، و بویطی بودند. برخی از شاگردان وی به پایه اجتهاد مطلق رسیدند. [3]

شافعی در سال 189 قمری در حالی که 39 سال داشت و به اجتهاد مطلق رسیده بود، به مکه رهسپار شد و به تدریس فقه، تفسیر و حدیث پرداخت.[4] وی تا سال 195 قمری در مسجدالحرام به تربیت شاگردانی پرداخت که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به ابوبکر محمد بن ادریس، ابراهیم بن محمد بن شافع، ابن ابی الجارود و ابوبکر حمیدی اشاره کرد.[5]

امام محمد بن ادريس شافعى هنگامى كه بر بنى عبدالحكم در مصر نازل شد، گروهى از ايشان، معلومات مربوط به مذهب شافعى را فرا گرفتند و بویطى و مزنى و ديگران از شاگردان وى به شمار می‌رفتند.[6] اسماعيل بن يحيى مزنى نیز از شاگردان خاص امام شافعى به شمار می‌رود.[7] هم‌چنین ابوذر محمد بن يوسف بخارى از جمله اصحاب امام شافعى بود.[8]

[1]. ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، طبقات الشافعیة، مصحح: عبدالحفیظ منصور، ج ۱،‌ ص ۲۸؛ مستوفى قزوينى، حمدالله بن ابى بكر بن احمد، تاريخ ‏گزيده، تحقيق: نوایی، عبدالحسين، متن، ص 627.

[2]. فيروز آبادى، سید مرتضی، فضائل پنج تن در صحاح شش‌گانه اهل سنت‏، ترجمه: ساعدى خراسانى‏، محمد باقر، ج ‏4، ص 371.

[3]. احمدیان، عبدالله، امام شافعی، ص 161.

[4]. همان، ص 95.

[5]. همان، ص 106 و 107.

[6]. ابن خلدون، عبد الرحمن، تاريخ‌ابن‏‌خلدون، ترجمه: پروين گنابادى، محمد، ج ‏2، ص 912.

[7]. ميرسيدحامد حسين‏، عبقات الأنوار في إثبات إمامة الأئمة الأطهار، ج ‏21، ص 520.

[8]. نرشخى، ابو بكر محمد بن جعفر، تاريخ‏‌بخارا، متن، ترجمه: قباوى، أبو نصر أحمد بن محمد بن نصر، تلخيص: محمد بن زفر بن عمر ، تحقيق: مدرس رضوى، محمد تقى، ص 6.