روزه و خروج مذی

رطوبت هایی که از انسان خارج می شود غیر از بول و منی بر چند قسم است: اول: آبی که گاه بعد از بول بیرون می آید و کمی سفید و چسبنده است و به آن «ودی» می گویند. دوم: آبی که هنگام ملاعبه و بازی کردن با همسر بیرون می آید و به آن «مذی» می گویند. سوم: آبی که گاه بعد از بیرون آمدن منی بیرون می آید و به آن «وذی» می گویند، همه این آب ها در صورتی که مجری آلوده به بول و منی نباشد پاک است و در هر صورت وضو و غسل را هم باطل نمی کند.[1]

علایم و نشانه های تشخیص منی طبق دیدگاه های فقها چنین است:

1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. 3. بدن سست شود. اگر هیچ یک از نشانه های سه گانه و یا یکی از آنها را نداشت، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[2]

در نتیجه باید گفت مایعی که از انسان خارج می شود اگر مشخصات منی را ندارد، ، مذی است [3] که موجب جنابت نشده و روزه را باطل نمی کند.

برای آگاهی بیشتر رجوع کنید به:

نمایه: نشانه های منی و جنابت، سؤال 3115 (سایت اسلام کوئست: 3383).

---

[1]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص63، نظر حضرت آیت الله خامنه ای نیز مطابق با همین مطلب است. نک: توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 66، س 93.

[2]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، م 346؛ وحید، توضیح المسائل، م 352؛ نوری، توضیح المسائل، م 347؛ خامنه ای، اجوبة الاستفتاءات، س 180؛  نک: نمایه: شرایط جنابت، سؤال 445 (سایت اسلام کوئست: 475)؛ بهجت، توضیح المسائل مراجع، ج 1، م 346؛ مکارم، تعلیقات علی العروة، غسل الجنابة، آیات عظام بهجت و مکارم: تنها دو نشانه برای منی کافی می دانند: 1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. اگر هیچ یک از دو نشانه یا یکی از آن دو را نداشت، حکم به منی نمی شود؛  مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.

[3]. برگرفته از سؤال 1412 (سایت اسلام کوئست: 1449)، نمایه: نشانه های منی و جنابت.