دیدگاه اهل حدیث در باره ایمان

اهل حدیث در باب کفر و ایمان اعتقاد دارند: کسی از اهل قبله با گناهی؛ مانند زنا و دزدی کافر نمی‌شود، بلکه آنان در عین حالی که مؤمن هستند مرتکب گناه کبیره شدند، و ايمان نزد آنان همان ایمان به خدا، ایمان به فرشتگان، كتاب‌های آسمانی، رسولان و به قدر، -خير و شرّ و تلخ و شیرینش- است و آن‌چه را به خطا رفتند نمی‌توانستند به درست بروند، و آن‌چه را به درست رفتند نمی‌توانستند به خطا بروند و اسلام بنابر روایت، شهادت به «لا إله الا اللّه و محمد رسول اللّه» است و نزد آنان اسلام غير از ايمان است و اقرار می‌کنند که خداوند سبحان مقلّب القلوب است.[1]

[1]. ر.ک: اشعری، ابو الحسن، مقالات الإسلاميين و اختلاف المصلين، نص، ص 290 – 297؛ برگرفته از: رضاپور، عبدالرحیم، رساله دکترا: شرک از نگاه امامیه و اهل حدیث تا ظهور ابن تیمیه، دانشگاه ادیان و مذاهب، 1397.