searchicon

کپی شد

دعا و زبان عربی

دعاها هر چند ، لازم نيست به عربى خوانده شوند؛ حتى دعا در نماز به زبان فارسى جايز است، ولی بهتر است دعاهايى كه از ائمه‏(ع) صادر شده‏اند با عنايت و توجه به معانى آنها، به زبان عربى خوانده شود. مطلب زير دليل اين امر را براى ما واضح مى‏سازد:

همان گونه که قرآن سخن خداوند با بشر است، دعاهای ائمه(ع) سخن بشر با خداوند است، و به آن قرآن صاعد می گویند. از اين روى این دعاها همچون قرآن، مشتمل بر حقايق و معارف عميقى هستند كه زبان عربى بهترين زبان براى بازگو كردن آنهاست.

و به همین جهت خوب است هر مسلمان با معناى نماز و دعاها آشنا گردد تا بفهمد با خداى خود چه مى‏گويد، و در اين صورت است كه اعمال او خشك و بى‏روح تلقى نخواهند شد و سكوى پرواز او به سوى ابديت خواهند گشت.

نکته مهم تر این که انسان باید شرایط دیگر تأثیر گذاری دعا را نیز رعایت کند، مانند این که: دعا نبايد بر خلاف سنت الاهى باشد؛ همراه با صلوات بر پيامبر (ص) و آل او باشد؛ دعا كننده تنها اميدش به خدا باشد و بر غير او تكيه نداشته باشد؛ حالت اخلاص و نیاز در او باشد؛ زبان و قلبش با هم هماهنگ باشند؛ واجبات را انجام دهد و محرمات را ترك کند، طلب استغفار از گناهان خود نماید؛ اصرار بر دعا کند و با يقين از خدا بخواهد و مأيوس نباشد[1]


[1] فلسفى، محمد تقى، شرح دعاى مكارم الاخلاق، ج 1، ص 2. دانشنامه‏ى قرآن و قرآن پژوهى به كوشش بهاء الدين خرمشاهى، ج 1، ص 1054. سيد محمد باقر شهيدى و هبة الدين شهرستانى (ره)، دعاها و تهليلات قرآن، ص 43. قرشى، سيد على اكبر، قاموس قرآن، واژه‏ى دعا