خروج سفیانی

خروج «سفیانی» از نشانه‌های قطعی ظهور ولی عصر (علیه السلام) و از اتفاقات برجسته آخرالزمان است. نام سفیانی، عثمان بن عنبسه و از تبار ابوسفیان است. وی چهره و ظاهری وحشت‌ناک دارد و در عمل نیز با کشتار بی‌رحمانه به‌گونه‌ای عمل می‌کند که میان مردم، جز وحشت و ترس چیزی برجای نمی‌گذارد. او پلیدترین انسان‌ها و شخصی بسیار سفّاک و خون آشام است که هیچ باوری به اعتقادات دینی؛ مانند زیارت مکه و مدینه ندارد و مهم‌ترین خصوصیت او، آدم‌کشی و خون‌ریزی است. حرام خدا را حلال نموده و به هر جنایتی دست می‌زند. وی هرگز خدا را پرستش نکرده و ایمانی به دین اسلام و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) ندارد.

سفیانی در آستانه ظهور امام زمان (علیه السلام) خروج نموده و هشت ماه حکومت می‌کند. او در مدت کوتاهی شامات را به تسخیر خود در‌آورده، سپس عراق و بعد از آن مدینه را در اختیار خود می‌گیرد که با اهانت‌هایی از سوی وی نسبت به قبر رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) همراه است. آن گاه لشگر سفیانی برای تسخیر مکه و تخریب خانه خدا به سوی آن دیار حرکت می‌کنند که در میان راه در سرزمین بیداء[1] فرو می‌روند.[2]

[1]. بیداء یا همان ذات الجیش، سرزمینى بین مدینه و مکه است که در یک میلى ذوالحلیفه به طرف مکّه قرار دارد.

[2]. ر.ک: سایت اسلام پدیا، مدخل سفیانی.