حملۀ انتحاری و خودکشی

حمله انتحاری در اصطلاح نوعی خودکشی به قصد دیگرکشی و صدمه زدن به غیر است. در این نوع از خودکشی فرد دست به طراحی و اجرای یک برنامه تخریبی می‌زند که طی آن خود را وسیله آسیب زدن به دیگران قرار دهد و از بین ببرد. حمله انتحاری از دیگر انواع خودکشی بسیار متفاوت است. اگر خودکشی را اقدامی برای گریز از پوچی یا فرار از استمرار روزمرگی و بی‌هدفی بدانیم، عامل حمله انتحاری دارای هدفی است. وی برای هدفش دست به طراحی برنامه‌ای می‌زند که منجر به مرگ خودش و دیگران می‌شود. اگر مستقل از ارزش‌گذاری و برداشت‌های طرفین ماجرا به این حرکت نگاه کنیم هدف فرد پیش از این‌ که بخواهد خود را از بین ببرد و یا به پوچی رسیده باشد، هدفی بزرگ‌تر است که حاضر است خود را برای آن فدا کند.

حمله انتحاری در گذشته بسیار کم به وقوع پیوسته که به عنوان نمونه می‌توان از حادثه پرل هاربر[1] نام برد. امروزه این اقدام بسیار شایع شده و بیشتر رخ می‌دهد. حمله انتحاری مترو لندن، حملات سازمان مجاهدین (منافقین) خلق علیه اهداف دولتی و شهروندان ایرانی و عملیات انتحاری علیه زائرین امام حسین(ع) در محرم سال 1382 ه.ش در شهر کربلا را می‌توان به عنوان نمونه‌های دیگر حملات انتحاری نام برد.[2]