تهمت در روایات

یکی از گناهانی که باعث می ‌شود انسان نسبت به سایر گناهان جرأت پیدا کند، تهمت است. تهمت ایمان را از بین می‌‌برد. در این گفتار کوتاه به برخی از روایاتی كه درباره این موضوع وارد شده، اشاره مى شود:

1. امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «هرگاه مؤمن به برادر (دینى) خود تهمت بزند، ایمان در قلب او از میان مى رود، همچنان كه نمک در آب، ذوب مى شود».[1]
2. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «هر كس به مرد يا زن مؤمنى بهتان زند و در باره او چيزى بگويد كه در وى نباشد، روز قيامت خداوند او را بر تپه اى از آتش نگاه دارد، تا از آنچه كه در باره آنها گفته رهايى يابد».[2]
3. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «هر كس به برادر دینی خود تهمت زند، حرمتی میان آن دو به جا نمی ماند».[3]
4. امیر المؤمنین علی (علیه السلام) می فرماید: «بهتان زدن به آدم بی گناه (گناهش) بزرگتر از آسمان است».[4]
5. علی (علیه السلام) می فرماید: «از رفت و آمد به جاهای تهمت برانگیز و مجالسی كه گمان بد به آنها برده می‏شود بپرهیز؛ زیرا دوست بد همنشین خود را می فریبد».[5]
6. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «سزاوارترینِ مردم به تهمت، كسی است كه با متهمان و افراد مظنون همنشینی كند».[6]
7. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «غیبت آن است که در مورد برادرت آنچه را خدا پوشانده بیان کنی و بهتان آن است که آنچه در او نیست را به او نسبت دهی».[7]

[1]. كلينى، محمد بن يعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى على اكبر و آخوندى، محمد، ج 2، ص 361، دار الكتب الإسلامية، چاپ چهارم‏، ‏تهران، 1407 ق.

[2]. صدوق، محمد بن على‏، عيون أخبار الرضا (عليه السلام‏)، محقق / مصحح: ‏لاجوردى، مهدى‏، ج 2، ص 33، نشر جهان، چاپ اول، تهران، 1378 ق.‏

[3]. کافی، ج 2، ص 361.

[4]. شعيري، محمد بن محمد، جامع الأخبار، ص 138، مطبعة حيدرية، نجف، بى تا.

[5]. طوسى، محمد بن الحسن، امالی، ص 222، دار الثقاف، چاپ اول، قم، 1414 ق.‏

[6]. صدوق، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه‏، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج 4، ص 395، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه ‏مدرسين حوزه علميه قم، چاپ دوم، قم‏، 1413 ق.‏

[7]. صدوق، محمد بن على، امالی، ص 337، چاپ پنجم، اعلمى، بيروت، 1400 ق / 1362 ش.‏