امامت نزد اهل سنت

بر خلاف دیدگاه شيعه اماميه که به امامت به عنوان استمرار وظايف رسالت مى‌‏نگرند (نه خود رسالت، چون با رحلت پيامبر (صلى الله عليه و آله)، نبوت و پيامبرى ختم شد)، اما اهل‌سنت نگاهشان به امام، به عنوان رئيس يک دولت است‌ كه نمايندگان مردم او را انتخاب مى‌‏كنند يا با كودتاى نظامى و امثال آن بر سر كار مى‌‏آيد و در چنين حاكمى جز برخى صفات معروف، چيزى شرط نيست و روشن است كه اعتقاد به رياست يک رئيس ‏جمهور يا نخست‏ وزير، از اصول اعتقادى نيست كه اگر كسى به پيشوايى و رهبرى او اعتقاد نداشته باشد فاسق به شمار آيد. در كشورهاى اسلامى، پيوسته كسى به جاى ديگرى به حكومت رسيده‌است، چه با رغبت مردم يا اكراه آنان و هرگز كسى اعتقاد به زمامدارى او را از اصول نشمرده و فسق او را موجب خلع او قرار نداده‌است.[1]

[1]. سبحانى، جعفر، سيماى عقائد شيعه، ترجمه: محدثى، جواد، ص 187.