کپی شد
اصول اعتقادات فرقه بهائیت
عقائد بهائیت:
پس از مرگ باب از آن‌جا که وى به ظهور فردى پس از خود با مقام «من یظهره الله» نوید داده بود، افراد زیادى ادعاى چنین مقامى کردند که توسط حسین‌على (بهاءالله) و همکارى یحیى (صبح ازل)، یا کشته شدند یا از ادعاى خود دست برداشتند. سپس میرزاحسین‌على مقام پیامبرى را براى خود ادعا کرد و از اینجا نزاع اصلى در میان بابیان آغاز شد. بابى‌هایى که ادعاى حسین‌على را نپذیرفتند و بر جانشینى یحیى باقى ماندند، «ازلى» نام گرفتند و پیروان حسین‌على «بهائى» خوانده شدند. او با ارسال نامه‌هایى به اطراف رسماً آیین جدید را اعلام و عده‌اى از بابیان به او ایمان آوردند.
بهاءالله مقامات زیادى براى خود ادعا کرد که مهم‌ترین آن‌ها مقام «الوهیت و ربوبیت» بود.[1] او همچنین ادعاى شریعت جدیدى نمود و با نگارش کتاب‌هایى نظیر «ایقان»، «اقدس»، «لوح اشراقات»، «بدیع»، «مجموعة الالواح» که براساس تفکر، اعتقادات و تعالیم باب تنظیم یافته، عقاید و احکام فرقه خود را بیان مى‌نماید.[2]
منابع اعتقادى و احکام بهائیان، نوشته‌هاى على‌محمد باب، میرزاحسین‌على بهاء، عبدالبهاء و تا حدى نیز شوقى افندى است که از نظر بهائیان مقدس بوده و در مجالس ایشان قرائت مى‌شود؛ هرچند کتاب‌های باب عموماً در دسترس بهائیان قرار نمى‌گیرد[3] و دو کتاب اقدس و ایقان میرزاحسین‌على نزد آنان از اهمیت خاصى برخوردار است.
بیشتر عقاید بهائیت در محور میرزاحسین‌على (بهاءالله) است که در اینجا به چند نمونه اشاره مى‌شود:
- نَسخ اسلام: با ظهور سیدعلى‌محمد باب، اسلام پایان گرفته و اینک دین جدید ظهور کرده و مردم باید همگى بهائى شوند.[4]
- شناخت بهاءالله: اولین چیزى که بر بندگان واجب شده، شناخت محل تابش وحى و طلوع امرالله است؛ یعنى معرفت به میرزاحسین‌على بهاء که در اثر این شناخت اعمال قبول مى‌شود.[5]
- بهاءالله داراى مقام الوهیت و ربوبیت است.[6]
- بهاء، مژده انبیای گذشته و باب است؛[7] یعنی على‌محمد شیرازى باب هم پیامبر و هم مژده‌رسان بهاء بود و با ظهور او قیامت برپا شده است.[8]
- علاوه بر عقایدى از این قبیل، امروزه بهائیت به آموزه‌هاى دوازده‌گانه‌اى پرداخته و آن‌ها را تبلیغ مى‌نماید؛ امورى از قبیل: تحرى (جست‌وجوی) حقیقت، ترک تقلید، تطابق دین با علم و عقل، وحدت اساس ادیان، وحدت عالم انسانى، ترک تعصبات، اُلفت و محبّت میان افراد بشر، تعدیل معیشت عمومى، تساوى حقوق رجال و نساء (مردان و زنان)، تعلیم و تربیت اجبارى، صلح عمومى و تحریم جنگ، از جمله اصول دوازده‌گانه بهائیت به‌شمار مى‌رود.[9]
[1]. نکته قابل ذکر این‌که، مقامات بهائى به‌دلیل وجود مشکلات متعددى که در بسیارى از این آموزه‌ها وجود دارد، همواره اقدام به کتمان، تحریف یا توجیه آن براى پیروان خویش نموده‌اند.
[2]. افراسیابی، بهرام، تاریخ جامع بهائیت، ص271، 298، 323 و 563؛ ر.ک: ربانى گلپایگانى، على، فرق و مذاهب کلامى، ص 341؛ شلبى، احمد، مقارنة الادیان الیهودیه، ص 336؛ لازم به ذکر است «الواح» که در نزد بابیان و بهائیان بسیار «مقدس»! و حکم وحى! را دارد، همان مجموعه «اصول» و «احکام» نوشته شده در دو کتاب مقدس! بهائیان است. کتاب اول «بیان» نام دارد که توسط سیدعلى‌محمد باب تنظیم و کتاب دوم را «کتاب اقدس» مى‌گویند که به‌وسیله میرزاحسین‌على (بهاءاللّه) رهبر بهائیت تنظیم و آماده شده است.
[3]. دلیل آن این است که بهائیان از حقایق اعتقادات خود آگاه نشوند؛ به‌همین دلیل، بیت العدل مانع چاپ و انشار کتب باب مى‌گردد.
[4]. باب، على‌محمد، بیان، واحد اول، باب 15 و واحد دوم، باب اول و واحد سوم، باب 14؛ ر.ک: بهشتی، احمد، شخصیت و اندیشههای کاشفالغطاء، ص 109.
[5]. نورى، میرزاحسین‌على، کتاب اقدس، ص 1؛ نورى، میرزا حسین‌على، مجموعه الواح، ص 36؛ زعیم الدوله تبریزى، محمدمهدى خان، مفتاح باب الابواب، ترجمه: فرید گلپایگانى، حسن صفحه. صفحه پیدا نکردم. متقی.
[6]. کتاب اقدس، ص 77؛ نورى، میرزا حسین‌على، کتاب مبین، ص 286؛ خندق آبادى، جعفر، جامعه جعفریه، ص 28 و 36.
[7]. بیان، ص 163 و باب نوزدهم، واحد 2.
[8]. همان، واحد ششم، باب سیزدهم و واحد دوم، باب اول، دوم، چهارم، یازدهم، سیزدهم و شانزدهم.
[9]. برگرفته از پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب.