کپی شد
کربلا و متوکّل
متوكّل عباسی در سال 236 ق، برای تخریب و ویرانی قبر امام حسین (ع) و سایر شهدای كربلا، اقدام نمود. در این سال متوكّل یكی از فرماندهانش به نام دیزج[1] را برای خرابی قبور و اماكن كربلا روانه كرد. دیزج طبق دستور او قبر امام حسین (ع) و سایر شهیدان و اطراف آن را تا حدود دویست جریب ویران كرد و جمعی از یهودیان را برای زراعت و كشت به زمین های آن جا منتقل كرد و دستور داد هر كس را که به زیارت آن قبر آمد، دستگیر كنند.[2] بی تردید دلیل اصلی تعرضات متوكّل به مزار شهیدان كربلا و محو آثار آنها، جلوگیری از قدرت گرفتن علویان و شیعیان بود؛ زیرا مزار كربلا سبب تجمع و تقویت شیعیان می شد.[3]
امّا جالب توجه است، زمانی که روضه مقدسه حضرت سیدالشهداء (ع) را با زمین هموار کردند و برای زراعت، آب به آن بستند، هر چه سعی کردند آب به قبر مقدس امام حسین (علیه السلام) جاری نشد و آب ها به روی هم برمی گشتند. متوکل دستور داد که گاو ببندند و شخم بزنند، امّا گاوها نیز قدم از قدم برنداشتند و این سبب حیرت خلایق شد؛ لذا آن زمین را «حائر»[4] نامیدند.[5]
[1]. تازه مسلمانی كه از دین یهود به دین اسلام درآمده بود.
[2]. اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبیین، ص 551 و 552؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم الملوک، ج 14، 6063؛ مسعودی، ابو الحسن على بن الحسين بن على، مروج الذهب، ج 21، ص 541 و 542؛ ابن اثیر جزری، أبوالحسن عزالدین، الكامل فی التاریخ، ج 7، ص 55 – 56؛ ابن كثیر دمشقى، عماد الدین اسماعیل، البدایه و النهایه، ج 5، ص 328.
[3]. بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص 45 – 50.
[4]. حائر در لغت از “حَیَر” گرفته شده است و به معنای گودالی است که آب در آن جمع می شود و حائر به مکانی گفته می شود که آب در آن جا جمع می شود و دوَران پیدا می کند.
[5]. برگرفته از سایت تبیان.