نبوت سلیمان نبی (علیه السّلام)

قرآن کریم بعثت پیامبران (علیهم السلام) را جریانی مداوم و پیوسته در تاریخ می داند. پشتوانه ادعای آنان در پیامبری، وحی است. حضرت سلیمان (علیه السلام) نیز از این موهبت الاهی برخوردار بود. قرآن کریم آن حضرت را بزرگ شمرده و او را از بندگان صالح و انبیای مرسل[1] خوانده که به او علم و حکمت داده شده است.

در باره مرسل بودن آن حضرت در تفسیر آیه 102 سوره بقره آمده است: «… سليمان (علیه السلام) مقامش بلندتر و ساحتش مقدس‏تر از آن است كه سحر و كفر به وى نسبت داده شود. براى اينكه خدا قدر او را در چند جا از كلام خود؛ يعنى در سوره‏هاى مكى كه قبل از بقره نازل شده؛ مانند سوره انعام، انبياء، نحل و ص، عظيم شمرده و او را بنده‏اى صالح و نبى مرسل خوانده است …»[2]

با توجه به مطالب فوق، در می یابیم که حضرت سلیمان از انبیای مرسل است.

قرآن کریم از نعمت وحی الاهی به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پیامبران پیش از وی سخن گفته و حضرت سلیمان (علیه السلام) را در ردیف سایر پیامبران ذکر می کند: «ما به تو وحى فرستاديم همان گونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى فرستاديم و (نيز) به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [بنى اسرائيل‏] و عيسى و ايّوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم و به داوود زبور داديم».[3]

علاوه بر این، قرآن کریم از پیامبرانی با عنوان هدایت یافتگان، نیکوکاران و شایستگان یاد می‏کند و حضرت سلیمان (علیه السلام) را در ردیف آنان قرار داده، می‌فرماید: «و اسحاق و يعقوب را به او [ابراهيم‏] بخشيديم و هر دو را هدايت كرديم و نوح را (نيز) پيش از آن هدايت نموديم و از فرزندان او، داوود و سليمان و ايّوب و يوسف و موسى و هارون را (هدايت كرديم) و اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‏دهيم!».[4]

گفتنی است: اهل کتاب، حضرت سلیمان (علیه السلام) را به عنوان پادشاه بنی اسرائیل می شناسند و کتاب مقدس از نبوت حضرت سلیمان (علیه السلام) سخن نمی گوید.[5]

[1]. انبياء (علیهم السلام) سه قسم بودند:

قسم اول فقط نبى بودند که بر آنها وحى نازل می شد، ولى مأمور به دعوت نبودند.

قسم دوم علاوه بر نبی، رسول هم بودند كه مأمور به دعوت نیز بودند، لكن تابع دين رسول دیگری بودند؛ مثل حضرت لوط، حضرت اسمعيل، حضرت اسحق، حضرت يعقوب، حضرت يوسف و حضرت شعيب (علیهم السلام)، كه تابع حضرت ابراهيم (علیه السلام) بودند.

قسم سوم دارای دين جديد و شريعت خاصه بوده که اينها شش نفر بودند؛ حضرت آدم، حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، عيسى (علیهم السلام) و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) که غیر از حضرت آدم (علیه السلام) آن پنج نفر دیگر پیامبران اولو العزم و ناسخ دين قبل از خود بوده اند؛ طيب، سيد عبد الحسين، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج 11، ص 190، انتشارات اسلام، چاپ دوم، تهران، 1378 ش.

[2]. ‏طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 235، دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین حوزه ‏علمیه قم، چاپ پنجم، قم، 1417 ق.‏

[3]. نساء، 163.

[4]. انعام، 84.

[5]. کتاب مقدس، عهد عتیق، کتاب اوّل پادشاهان، 11: 1 و 2.