کپی شد
نبوت سلیمان نبی (علیه السّلام)
قرآن کریم بعثت پیامبران (علیهم السلام) را جریانی مداوم و پیوسته در تاریخ می‌داند. پشتوانه ادعای آنان در پیامبری، وحی است. حضرت سلیمان (علیه السلام) نیز از این موهبت الاهی برخوردار بود. قرآن کریم آن حضرت را بزرگ شمرده و او را از بندگان صالح و انبیای مرسل[1] خوانده که به او علم و حکمت داده شده‌است.
در باره مرسل بودن آن حضرت در تفسیر آیه 102 سوره بقره آمده‌است: «… سليمان (علیه السلام) مقامش بلندتر و ساحتش مقدستر از آن است كه سحر و كفر به وى نسبت داده شود. براى اين‌كه خدا قدر او را در چند جا از كلام خود؛ يعنى در سورههاى مكى كه قبل از بقره نازل شده؛ مانند سوره انعام، انبياء، نحل و ص، عظيم شمرده و او را بندهاى صالح و نبى مرسل خوانده است …»[2]
با توجه به مطالب فوق، در می‌یابیم که حضرت سلیمان از انبیای مرسل است.
قرآن کریم از نعمت وحی الاهی به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پیامبران پیش از وی (علیهم السلام) سخن گفته و حضرت سلیمان (علیه السلام) را در ردیف سایر پیامبران ذکر می کند: «ما به تو وحى فرستاديم همان گونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى فرستاديم و (نيز) به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [بنى اسرائيل] و عيسى و ايّوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم و به داوود زبور داديم».[3]
علاوه بر این، قرآن کریم از پیامبرانی با عنوان هدایت یافتگان، نیکوکاران و شایستگان یاد میکند و حضرت سلیمان (علیه السلام) را در ردیف آنان قرار داده، می‌فرماید: «و اسحاق و يعقوب را به او [ابراهيم] بخشيديم و هر دو را هدايت كرديم و نوح را (نيز) پيش از آن هدايت نموديم و از فرزندان او، داوود و سليمان و ايّوب و يوسف و موسى و هارون را (هدايت كرديم) و اين گونه نيكوكاران را پاداش مىدهيم!».[4]
گفتنی است: اهل کتاب، حضرت سلیمان (علیه السلام) را به عنوان پادشاه بنی اسرائیل می شناسند و کتاب مقدس از نبوت حضرت سلیمان (علیه السلام) سخن نمی گوید.[5]
[1]. انبياء (علیهم السلام) سه قسم بودند:
قسم اول فقط نبى بودند که بر آنها وحى نازل می شد، ولى مأمور به دعوت نبودند.
قسم دوم علاوه بر نبی، رسول هم بودند كه مأمور به دعوت نیز بودند، لكن تابع دين رسول دیگری بودند؛ مثل حضرت لوط، حضرت اسماعيل، حضرت اسحاق، حضرت يعقوب، حضرت يوسف و حضرت شعيب (علیهم السلام)، كه تابع حضرت ابراهيم (علیه السلام) بودند.
قسم سوم دارای دين جديد و شريعت خاص بوده که اين‌ها پنج نفر بودند؛ حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، حضرت عيسى (علیهم السلام) و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) که این پنج نفر پیامبران اولو العزم بوده‌اند؛
[1]. طيب، سيد عبد الحسين، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج 11، ص 190، انتشارات اسلام، چاپ دوم، تهران، 1378 ش.
[2]. طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 235، دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ پنجم، قم، 1417 ق.
[3]. نساء، 163.
[4]. انعام، 84.
[5]. کتاب مقدس، عهد عتیق، کتاب اوّل پادشاهان، 11: 1 و 2.