مکانی که عذاب الهی را به خود دیده است

در مورد رفتن به مکانی که سابقا عذاب الاهی در آن جا نازل شده در مآخذ و منابع اسلامی ما، حدیثی دالّ بر ممنوع و قدغن بودن آن نیافتیم، بله در روایت آمده است علی (ع) فرمود: “بر هيچ پيامبر و وصىّ پيامبرى روا نيست كه در چنين زمينى -مکانی که سابقا عذاب الاهی در آن جا نازل شده- نماز گزارد” و خود آن حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند.

با توجه به اهمیت موضوع، بخشی از روایت مورد نظر را در این جا بیان می کنیم: “از جويرية بن مسهر روايت شده كه گفت: ما به همراه علىّ بن ابى طالب (ع) از جنگ خوارج برمى‏گشتیم تا اين كه به زمين بابل رسيديم، وقت نماز عصر فرا رسيد، آن حضرت (ع) در آن زمين فرود آمد و لشكريان نيز فرود آمدند، آن حضرت فرمود: اى مردم، اين سرزمين مورد لعن و غضب خداوند است و در طىّ روزگار سه (در روایاتی دیگر دو) بار تاكنون به عذاب الاهى دچار شده يا مردمش مورد عذاب قرار گرفته‏اند و هم اكنون نيز در انتظار عذاب بعدی است و اين زمين يكى از زمين هاى مؤتفكه است (يعنى سرزمين هایى كه دچار سرنگونى و خرابى شده و از جمله شهرهاى قوم لوط است كه خداوند آنها را با فرو بردن در زمين هلاك ساخته است) و اين نخستين سرزمينى است كه در آن بت مورد پرستش قرار گرفته، بنابراين روا نیست هيچ پيامبر و یا وصىّ پيامبرى در چنين سرزمينى نماز گزارد، ولى هر كس از شما كه بخواهد مى‏تواند اين جا نماز بخواند، پس مردم به دو سوى جاده مايل شده و به نماز پرداختند و آن حضرت بر استر رسول خدا (ص) سوار شده و روانه گشت …”.[1]

با توجه به این که آن حضرت دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننموده و از نماز گزاردن در آن جا بر حذر نداشته، از این رو رفتن، ماندن و سکونت و … در آن مکان ها هیچ اشکالی ندارد.

اما این که چرا امام علی (ع) فرمود: “روا نیست هيچ پيامبر و یا وصىّ پيامبرى در چنين سرزمينى نماز گزارد” و خود آن حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند؟ شاید بتوان گفت، از آن جایی که اين سرزمين مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن جا می شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن جا نماز نمی خواندند.

[1]. شیخ صدوق، من ‏لا يحضره ‏الفقيه، ج 1، ص 203 و 204، انتشارات جامعه مدرسين قم، 1413 هـ ق.