کپی شد
مناصب سید رضی
جایگاه علمی و اجتماعی جناب شریف رضی مورد اعتماد حکومت عباسی و آل بویه بود؛ بر همین اساس، موقعیت‌هایی به ایشان واگذار شد که عبارتند از:
- نقابت:
بعد از تغییر رویکرد عباسیان در مواجهه با علویان، نقبایى از علویان برگزیده شده و در دربار، حضور مى‌یافتند. فعالیت این نقیبان – به گفته ماوردى که اجزاى مختلف سیستم حکومتى عباسیان و اختیارات هریک را برمى‌شمارد – در جهاتى؛ مانند رفع نزاع بین علویان، ولایت بر اموال ایتام و بى‌سرپرستان سادات علوى، اجراى احکام شرعى در رابطه با متخلفین آن‌ها و سامان‌دهى افراد بى‌سرپرست علوى شکل مى‌گرفت. قبل از سید رضى، هر شهرى، نقیبى جداگانه داشت و سید رضى، در سال 380 قمری، در 21 سالگى با حکم بهاء الدوله بویه‌اى این منصب مهم را عهده‌دار شد. او در 16 محرم سال 403 قمری، به سرپرستى و نقابت علویان تمام قلمرو اسلامى، منصوب شد و لقب «نقیب النقبایى» بر وى اطلاق گردید.
- امارت حج:
سمت مهم دیگرى که سید رضى بدان دست یافت، منصب امیر الحاجى بود. امیر الحاج که نماینده شخص خلیفه در مراسم حج بود، باید داراى قابلیت‌هایى چون علم و فقاهت، شجاعت و کاردانى، شرافت و مورد احترام همگان بودن، آگاه بودن از نیازهاى حجاج قلمرو حکومتى، مى‌بود. سید رضى در 21 سالگى و به سفارش پدر و تأیید خلیفه عباسى و امیر بویه‌اى، این منصب را در اختیار گرفت. اگر به ترکیب مذهبى و اختلاف قومیت‌ها در کاروان‌هاى حج سراسر قلمرو عباسى در قرن چهارم بنگریم، سختى کار امیر الحاج مشخص خواهد شد. وى هم‌چنین نمایندگى علویان حرمین شریفین را نیز به‌عهده گرفت. بعد از سید رضى، کسى به این سمت مهم، دست نیافت و نقابت شهرها از هم تفکیک شد.
- دیوان مظالم:
دیوان مظالم در حقیقت، بالاترین مرجع قضایى آن دوران به‌شمار مى‌آمد و با این‌که هر شهرى، چندین قاضى و گاهى قاضى‌القضات خاص خود را داشت، در مواقعى که مرافعات از کانال‌هاى عادى حل نمى‌شد، شخص خلیفه به داورى مى‌پرداخت. برخى از خلفا، این منصب را به اشخاصى توانمند و لایق مى‌سپردند. شخصیت سید رضى، خلیفه عباسى را مجاب کرد که این سمت را نیز در اختیار این عالم برجسته شیعى بگذارد.[1]
[1]. مرکز تحقیقات کامپیوتر علوم اسلامی.