کپی شد
غسل جنابت
از نظر اسلام، در مسائل طهارت و نجاست (که جنابت از شاخه های آن است)، شک و تردید هیچ اعتباری ندارد و نباید به آن اعتنا کرد. پس، غسل جنابت، در صورتی بر شخص مکلّف واجب می شود که نشانه های منی وجود داشته باشد و یا این که انسان یقین به جنابت داشته باشد. بنا بر این تا زمانی که یقین کامل صددرصد به احتلام پیدا نکرده هیچ وظیفه ای از نظر وجوب غسل جنابت متوجه او نیست.
حضرت آیت الله خامنه ای در پاسخ سؤالی در این زمینه فرموده اند:”با شك در جنابت، حكم جنابت مترتب نمىشود، مگر اين كه رطوبتى از شما خارج شود كه همراه با علامتهاى شرعى خروج منى باشد يا يقين به خروج منى داشته باشيد.[1] ”
اما باید توجه داشته باشید که طهارت شرط واقعی است؛ یعنی اگر مکلّف بعداً یقین پیدا کند که قبل از نماز صبح محتلم بوده و غسل نکرده و نماز صبح را، در حال جنابت خوانده، این نماز صبح باطل است و باید بعد از غسل جنابت قضای آن را بجای آورد[2].
حضرت امام خمینی (قدس سره) و برخی دیگر از مراجع در این باره می گویند: مستحبّ است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد.[3]
آیت الله بهجت می گوید: اما اگر نمی تواند بول كند بنابر احوط بايد استبراء كند، در این صورت رطوبتی که از او خارج می شود حکم بول را دارد.[4]
آیت الله زنجانی می گوید: چنانچه فاصله غسل با بيرون آمدن منى كم باشد به طورى كه احتمال دهد كه رطوبت از بقاياى منى سابق باشد، در این صورت حكم منى را دارد، ولى اگر به جهتى هم چون طول مدت، اطمينان دارد كه از منى سابق چيزى نمانده، و احتمال دهد رطوبت مشکوک منی جدید است، حكم منى را ندارد و اگر بول نكرده باشد و پس از غسل بول نمايد چنانچه احتمال دهد كه همراه بول بقاياى منى خارج شده حكم منى بار مىشود، مگر بقاياى منى چنان در بول مستهلك شده باشد كه به مجموع رطوبت خارج شده بول بگويند.[5]
[1]. أجوبة الاستفتاءات (بالفارسية)، ص: 33، س 174.
[2] لأنّ انكشاف الخلاف في الطهارة الحدثيّة موجب للإعادة. نک: الفاضل اللنكراني، محمد الموحدي، غسل الجنابة- التيمم- المطهرات( تفصيل الشريعة في شرح تحرير الوسيلة)، ص: 34.
[3] . توضيح المسائل (المحشى للإمام الخميني)، ج 1، ص 210.
[4] . همان.
[5] . همان.