خواب در بهشت

خداوند در قرآن کریم، خواب را به عنوان نعمتی معرفی می نماید که برای برطرف نمودن خستگی و زوال اندوه، درمانی مناسب بوده و بدون آن، ادامۀ زندگی ممکن نخواهد بود.[1]

در جهان مادی، خوابیدن برای رفع خستگی و یا ترس و اندوه است و بر این اساس، باید تنها در حد نیاز از آن استفاده نمود.

افراد با ایمان تلاش می نمایند تا از خواب خود کاسته و به عبادت و آن چه در حکم عبادت است بپردازند و انسان های مادی نیز کوشش می کنند تا بیشترین بهره را از زندگی مادی ببرند.

خواب زمانی ارزشمند است که خستگی و یا ترس و اندوهی را برطرف نماید و البته، برخی نیز به دلیل نداشتن کار و هدفی دیگر که خود نوعی اندوه است، به خواب پناه می برند.

اما در بهشت جاویدان، نه از خستگی خبری است[2]، نه از ترس و اندوه[3] و نه به دلیل امکان استفادۀ از نعمت های متنوع موجود در آن جا، انسان ها از فرط بیکاری به خواب پناه خواهند برد.

در روایتی از امام باقر(ع) می خوانیم که: اهل بهشت همواره زنده اند و هرگز نمی میرند، بیدارند و نمی خوابند، بی نیازند و محتاج نمی شوند، خوشحالند و ناراحت نمی شوند، خندانند و هرگز نمی گریند، مورد احترامند و هرگز توهینی به آنان نخواهد شد و … .[4]

---

[1]. نبأ، 9؛ فرقان، 47؛ آل عمران، 154؛ انفال، 11؛ روم، 23 و …

[2]. حجر، 48؛ فاطر، 35، “لا یمسنا فیها نصب و لا یمسنا فیها لغوب”.

[3]. فاطر، 34؛ اعراف، 49.

[4]. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 8، ص 220، ح 215، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 هـ ق.