کپی شد
ايمان
عملى است كه از قلب سر مىزند و در شمار افعال قلبى و اختيارى است و با علم و عقيده متفاوت مىباشد؛ چون علم و عقيده بدون اختيار حاصل مىشوند و تابع مقدمات و مبادى خاص خود هستند.[1] ايمان، دل دادن و دل سپردن است و اين زمانى محقق مىشود كه روى دل به سوى ديگر نباشد. ايمان پذيرش و التزام عملى به يك حقيقت است و از مقوله ی فهميدن و دانستن نيست، علم، به ذهن مربوط است و ايمان، كار دل است، البته علم زمينه ساز ايمان و شرط لازم براى آن است.[2]
شهيد مطهرى، در فرق بين علم و ايمان اين گونه مىفرمايند: علم به ما روشنايى و توانايى مىدهد و ايمان عشق و اميد و گرمى، علم ابزار مىسازد و ايمان مقصد، علم سرعت مىدهد و ايمان جهت، علم توانستن است و ايمان خوب خواستن، علم مىنمايانند كه چه هست و ايمان الهام مىبخشد كه چه بايد كرد. علم وجود انسان را به صورت افقى گسترش مىدهد و ايمان به شكل عمودى بالا مىبرد. علم زيبايىِ عقل است و ايمان، زيبايىِ روح. علم زيبايىِ انديشه است و ايمان، زيبايىِ احساس.[3]
[1] اخلاق اسلامى، على شيروانى، ص 100.
[2] همان، ص 103 و 119.
[3] مقدمهاى بر جهان بينى اسلامى ، ص 23 – 21، با تلخيص.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید