امامان مشترک، مستور و ظاهر فرقه اسماعیلیه

امامان مشترک اسماعیلیه

مذهب اسماعيلى از روز اوّل، به سان ديگر مذاهب، داراى فرق مختلف نبود، ولى بعدها به سه فرقه اصلى تقسيم شد كه عبارتند از: 1. مستعليه؛ 2. نزاريه مؤمنيه؛ 3. نزاريه قاسميه (معروف به آغاخانيه). همه اين سه فرقه، امامان ياد شده در زير را، به امامت پذيرفته‌اند و آنان عبارتند از:

1. اسماعیل بن جعفر الصادق (علیه السلام) (110- 145 ه).
2. محمد بن إسماعیل (132- 193 ه).
3. عبداللَّه بن محمد الرضی (179- 212 ه).
4. أحمد بن عبد‌اللَّه الوفی (198- 265 ه).
5. الحسین بن احمد التقی (219- 289 ه).
6. عبید‌اللَّه المهدی (260 – 322 ه)، (مؤسس دولت اسماعیلی در مغرب).
7. القائم بأمر اللَّه (280 – 334 ه).
8. امام المنصور باللَّه (303 – 346 ه).
9. المعزّ لدین‌اللَّه (مؤسس حکومت فاطمی در مصر) (319 – 365 ه)،
10. العزیز باللَّه (344 – 386 ه).
11. الحاكم بأمر اللَّه (375 – 411 ه).
12. الظاهر لإعزاز دین اللَّه علی بن منصور (395 – 427 ه).
13. المستنصر باللَّه (420- 487 ه).[1]

امامان مستور و ظاهر اسماعیلیه 

بعضی امامان اسماعیلیه مستور و پنهان بودند و دعوت خود را پنهانى انجام مى‌دادند تا گرفتار نشوند، و بعضی دیگر، ظاهر و آشكار بودند و به خاطر قدرتى كه پیدا كردند، پرده غیبت را پاره نمودند و آشكارا به امامت خود دعوت مى نمودند.

امامان مستور اسماعیلیه از اسماعیل بن جعفر الصادق (علیه السلام) (110- 145 ه) تا الحسین بن احمد التقی (219- 289 ه) است.[2] امامان ظاهر نیز از عبید‌اللَّه المهدی (260 – 322 ه)، (مؤسس دولت اسماعیلی در مغرب) شروع شده تا المستنصر باللَّه (420- 487 ه) ادامه می یابد.[3]

[1]. ر.ک: سبحانی، جعفر، بحوث في الملل و النحل، ج ‏8، ص 69 و 107 – 142.

[2]. ر.ک: همان، ص 71 – 102.

[3]. ر.ک: همان، ص 107 – 142.