آغاز امامت و ولایت امام علی (علیه السلام)

بلافاصله بعد از رحلت رسول مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) در سال 11 قمری، امر امامت و ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) شروع شد و (نزدیک به) سی سال به طول انجامید.[1]

شیخ مفید در ارشاد می‌نویسد: امامت حضرت امير المؤمنين (علیه السلام) پس از پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) سى سال بود، که بيست و چهار سال و چند ماه از آن را از تمام تصرفات مُلكى ممنوع و با كمال تقيه و مدارا كردن با مردم و خلفا به سر مى‌‏برد. پنج سال و چند ماه ديگر را نیز به جهاد با منافقان؛ یعنی اصحاب جنگ جمل، پيروان معاويه و خوارج به سر برد. آن حضرت پیوسته گرفتار فتنه گمراهان بود، همانند پيامبر (صلی الله علیه و آله) که در سيزده سال از نبوتش (قبل از هجرت)، نمى‌‏توانست حقايق نبوت و احكام الهى را براى مردم بيان كند، و باكمال خوف و ترس و حبس و زجر به سرمى‏‌برد و نمى‏‌توانست با كافران بجنگد و آنان را نابود ساخته و مسلمانان را از چنگال آن‌ها رهایى دهد.[2]

«طبری» مدت حکومت ظاهری امام علی (علیه السلام) را 4 سال و 9 ماه،[3] «مسعودی»، این مدت را 4 سال و 9 ماه و 8 روز،[4] و «ابن حجر» نیز، 4 سال و 8 ماه و نیم ذکر می کند.[5]

[1]. ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج ‏3، ص 308.

[2]. مفید، محمد بن محمد، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج ‏1، ص 9.

[3]. طبری، ‏محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ طبری)، تحقیق: ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج ‏5، ص 152 و 153.

[4]. مسعودى، على بن الحسین، التنبيه و الإشراف، ‏تصحيح: الصاوى، عبدالله اسماعيل، ص 258.

[5]. عسقلانى، ابن حجر احمد بن علی، الإصابة فى تمییز الصحابة، محقق: عبدالموجود، عادل احمد و معوض، على محمد، ج ‏4، ص 468.