Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

حکم آمیزش با همسر از طریق مقعد

مراجع محترم تقلید فرموده اند : دخول در پشت (مقعد) «کراهت شدیده» دارد[1]، کراهت شدیده به این معنا است که چنین چیزی مورد پسند خداوند نیست و اگر آن را انجام ندهد بهتر است، ولی گناهی برای انجام دهنده آن نوشته نمی شود.

باید توجه داشت در مورد دخول از پشت؛ اگر زن راضی نباشد دخول جایز نیست و حکم کراهت شدید در صورتی است که زن راضی باشد و در صورتی که زن راضی نباشد بنابر نظر همه مراجع می تواند در برابر این خواسته تمکین نکند.[2]

اما غیر از وجه شرعی، باید جنبه های بهداشتی چنین عملی را نیز در نظر گرفت؛ زیرا از نظر پزشکی احتمال ابتلاء به بسیاری از عفونت ها و بیماری ها برای زن و مرد و به خصوص زن با انجام این عمل وجود دارد.

در انتها با توجه به این که مراجع تقلید در این مسأله اختلاف نظر دارند، به طور طبیعی هر کس باید طبق فتوای مرجع تقلید خود عمل نماید.

نظرات تعدادی از مراجع عظام تقلید

1) حضرات آیات عظام، امام خمینی، اراکی، گلپایگانی (رحمهم الله)، خامنه ای، صافی، مکارم شیرازی و زنجانی قائل به کراهت شدید می باشند.[3]

2) حضرات آیات عظام، خوئی، تبریزی و بهجت (رحمهم الله) می فرمایند: به احتیاط واجب جایز نیست.

3) حضرات آیات عظام، فاضل لنکرانی(ره) و سیستانی: اگر زن راضی باشد کراهت شدید دارد و اگر راضی نباشد، بنابر احتیاط واجب جایز نیست.[4]

برای آگاهی بیشتر، نک: نمایه ی: 601 (التذاذات جنسی و حدود آن).[5]


[1]. امام خمینی، آیت الله نوری، آیت الله فاضل، تعلیقات علی العروة ج 2، النکاح، الفصل الاول، م 1، آیت الله صافی، توضیح المسائل مراجع، م 45، آیت الله خامنه ای، استفتاء س 419، آیت الله مکارم.

[2]. آیت الله فاضل، جامع المسائل، ج 1، ص 1670، آیت الله سیستانی، توضیح المسائل، م 450، آیت الله خامنه ای، استفتاء، س 425، آیت الله وحید، منهاج الصالحین، ج 2، م 228، امام خمینی، آیت الله مکارم، تعلیقات علی العروة، ج 2، الفصل الاول، م 1.

[3]. نک: تحریر الوسیله ج 2 ص 241، کتاب النکاح م 11، نجاة العباد (للإمام الخمینی) احکام حیض، ص 35.

[4]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص260، م 450 ، رساله دانشجویی، سید مجتبی حسینی، ص243، پرسش 389.