بال داشتن فرشتگان

در اولین آيۀ شريفه سورۀ فاطر آمده است كه فرشتگان داراى بال هستند، امّا طبق شواهد و قرائن، منظور، بال ظاهرى و مادى نيست و آيه شريفه تأويل برده مى شود، چنان كه موارد ديگرى در قرآن وجود دارد كه تأويل برده مى شود مثل “جاء ربك” كه به دليل مجرد بودن واجب تعالى، منظور آمدن پروردگار نيست، بلكه مراد، “جاء امر ربك” است و يا “الرحمن على العرش استوى”[1] مراد استواى ظاهرى نيست، بلكه منظور از استوا، “استیلا و سلطه” است و مراد از عرش، هستى و عالم خواهد بود؛[2] يعنى واجب تعالى بر تمام هستى و عالم استيلا و احاطه دارد و سراسر عالم تحت سيطره اوست. به علاوه، عروج ملائکه به نزد پروردگار،[3] دليل مجرد بودن ملائکه است و الاّ اگر مادى بودند محلى كه به آن عروج مى كنند، نيز بايد مادى باشد. بنابراين، بال داشتن ملائکه اشاره به مراتب قرب و قدرت آنها دارد.

منابع براى مطالعه بيشتر:

1. ابن سينا، اشارات، نمط ششم، فصل 10- 14.

2. مصباح يزدى، معارف قرآن، ص 283 و 319.

3. فلسفى، محمد تقى، معاد از نظر روح و جسم، ص 75 و 112.

4. مجلسى، بحارالانوار، ج 59.

5. نهج البلاغه، خطبه 91.

6. جعفرى، محمد تقى، تفسير نهج البلاغه، ج 2، ص 16.

7. سهروردى، حكمة الاشراق، القسم الثانى، مقالۀ اول، فصل 4.

8. مصباح يزدى، آموزش فلسفه، ج 2، ص 134، درس 41.