حکم بدعت گذار

مهم ترین عامل تخریب دین در جامعه همین بدعت است. شاید به خاطر همین عواقب و آثار بوده است که پیامبر (ص) حکم به تخریب مسجد ضرار را داده اند.[1]

چرا که قرآن در این باره فرموده است: “کسانی که مسجدی ساختند برای زیان رساندن (به مسلمانان) و (تقویت) کفر، و تفرقه افکنی میان مؤمنان، و کمین گاه برای کسی که از پیش با خدا و پیامبرش مبارزه کرده بود؛ آنها سوگند یاد می کنند که جز نیکی و خدمت نظری نداشته ایم، اما خداوند گواهی می دهد که آنها دروغ گو هستند”.[2]

البته این روشن است و فتوای مجتهدین[3] نیز بر این است که تخریب اماکن مرتبط با گروه های بدعت گذار باید با اذن حاکم و والی مسلمین باشد و الا موجب هرج و مرج خواهد شد. و شرکت در مجالس آنان اگر به قصد راهنمایی و امر به معروف و نهی از منکر باشد، برای افرادی که دارای توان علمی و عملی هستند و احتمال تأثیر هم می دهند نه تنها جایز، بلکه واجب است.[4]

اما برخی از گروه های بدعت گذار هستند که خود را از شیعیان محسوب می کنند، آیا با وجود انحرافات و بدعت ها می توان آنان را جزء مذهب به حساب آورد یا خارج از مذهب تشیع هستند؟ افراد وابسته به این گروه ها چند قسم هستند. بعضی ها کسانی هستند که هیچ اعتقادی به حقایق شیعه ندارند و در ظاهر اظهار تشیع و اعتقاد به عقاید شیعه می نمایند. اینها که در واقع سران و گردانندگان امور این گروه ها هستند، از تشیع خارج اند و خودشان هم می دانند، اما بعضی دیگر افرادی هستند که واقعاً به عقاید شیعه اعتقاد دارند و نهایت این که دارای انحراف و اشتباه فکری و عملی می باشند و صرف انحراف در بعضی مسائل موجب خروج از تشیع نمی شود.

---

[1]. سیره ابن هشام، ج 2، ص 530؛ بحارالانوار، ج 20، ص 253.

[2]. توبه، 107.

[3]. امام خمینی تحریر الوسیلة، ج 2، ص 454.

[4]. همان، ج 1،ص 362- 365.