الحاد در قرآن

در آیاتی از قرآن مجید واژه الحاد به معنای کناره‌گیری از حقیقت و پویش راه ضلالت و نادرستی به‌کار رفته‌است. برای مثال در سوره فصلت آمده‌است: «إِنَّ الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی آیاتِنا لا یَخْفَوْنَ عَلَیْنا[1]؛ آنان که در آیات ما سخت راه کفر و عناد پیمایند هرگز از نظر ما پنهان نیستند». و در جای دیگر آمده‌است: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمائِهِ[2]؛ و خدا را نیکوترین نام‌ها است، بدانها خدا را بخوانید، و آنان را که در نام‌های او به انحراف می‌گرایند به خود واگذارید». انحراف در اسمای خدا آن است که او را با نام‏هایى که نشان دهنده کاستى و نقص است، بخوانند و یا این‌که صفات خدا از قبیل رازق، خالق، معبود و غیره به دیگران نسبت داده‌شده و این مفاهیم را ویژه آن‌ها بدانیم؛ چنان‌که مشرکان و غالیان چنین می‌کردند.[3]

قران کریم الحاد را در سه زمینه نشانه‌های خداوند، اسمای حسنای خداوند و خانه خداوند (بیت الله الحرام) مطرح کرده است.

از دیدگاه قرآن کریم، الحاد یک ظلم نارواست، چون در قبال آیات خداوند (نشانه‌های محکم خداوند) و اسماء حسنای خداوند (اسم‌های زیبای خداوند)، که هر دو در فطرت انسانی جایگاه مستحکم دارند انجام می‌گیرد و یا در بیت خداوند که قوی‌ترین نماد برجسته در روی زمین از توحید و خداوند است.

از نظرمنطق قرآن، الحاد نسبت به اسماء و آیات الحاد است؛ خواه به انکار اصل وجود خداوند بینجامد و یا در حد آیه‌ یا صفتی باقی بماند.[4]

[1]. فصلت، 40.

[2]. اعراف، 180.

[3]. شاکرین-پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.

[4]. خبر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه قم، حجت‌الاسلام والمسلمین احمد مبلغی در نشستی در جمع طلاب و فضلای عرب زبان مقیم قم پیرامون الحاد در جوامع اسلامی.