اهل بیت (علیهم السلام) و مختار

از مجموع قرائن و روایات به‌دست می‌‌آید که خروج و قیام مختار، مورد رضایت خداوند سبحان و چهارده معصوم (علیهم السلام) بوده‌است. یکی از قرائن این است که زمانی که میثم تمار به همراه مختار در زندان به‌سر می‌‌برد، میثم به او خبر داد که او بر علیه قاتلین کربلا قیام خواهد نمود. بی‌‌شک اگر قیام او مورد رضایت اهل بیت (علیهم السلام) نبود، میثم این امر را به مختار گوشزد می‌‌کرد. از ظاهر برخی دیگر از روایات به‌دست می‌‌آید که قیام او با اذن و اجازه امام سجاد (علیه السلام) بوده‌است.[1]

شاهد دیگر، اجازه‌‌ای است که وی از محمد بن حنفیه گرفته‌است. چرا که با توجه به شخصیت و تقوای محمد بن حنفیه، بعید است که او بدون اذن امام زمانش، اجازه چنین کاری را صادر نماید و احتمالا عدم اذن مستقیم از امام سجاد (علیه السلام) به خاطر رعایت شرایط تقیه بوده‌است؛ چرا که آن‌حضرت در آن زمان به شدت از طرف حکومت تحت نظر بود. در دیدار مختار با محمد بن حنفیه، محمد حنفیه او را به تقوا سفارش می‌‌کند و با رعایت شرایط تقیه، سخنانی می‌‌گوید که مختار از آن، اجازه برای قیام می‌فهمد.[2]

[1]. خوئی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۱۹، ص ۱۰۹.

[2]. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج ۵، ص ۲۱۸؛ دانشنامه اسلامی.