تعداد توابین

در اوّل ربيع الثانى سال 65 هجرى سليمان بن صرد خُزاعى با يارانش به سوى «نخيله» (محلّ اردوگاه لشكر) حركت كردند، مجموع جمعیت لشگر توابین با احتساب هزار نفری که بعدا به آن‌ها ملحق شدند از پنج هزار نفر تجاوز نمی‌کرد. زمانی‌که سلیمان جمعيّت شيعيان را در نخیله ملاحظه نمود، اندك يافت، با تعجّب گفت: «سبحان الله از ميان شانزده هزار نفرى كه اعلام آمادگى كردند، جز چهار هزار نفر نيامدند!». سليمان سه روز در «نخيله» ماند و گروهى را به سراغ شيعيان فرستاد. از جمله كسانى كه براى طلب يارى و جمع‌آورى لشكر رفتند حكيم بن مُنقذ كِندى و وَليد بن عصير بود. آن دو تن با شعار «يا لَثاراتِ الْحُسَيْنِ»؛ (براى خونخواهى حسين برخيزيد!) مردم را به كمک طلبيدند و اين نخستين بارى بود كه اين شعار سر داده مى‌شد، ولى با آن همه تلاش تنها هزار نفر ديگر به سليمان ملحق شدند.[1]

[1]. برگرفته از كامل ابن اثير، ج 4، ص 158 – 186 (با تلخيص فراوان)، ر ك: مقتل الحسين ابومخنف، لوط بن یحیی، ص 248 – 310؛ طبری، محمد بن جریر، تاريخ طبرى، ج 4، ص 426 – 471؛ داودی، سعید/ رستم نژاد، مهدی(زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، عاشورا ريشه ‏ها، انگيزه‏ ها، رويدادها، پيامدها، امام على بن ابى طالب عليه السلام، ص 670‏‏.