آثار عمرانی شیخ بهایی

شیخ بهائی از دانشمندان برجسته عصری بود که شهر اصفهان پایتخت سلسله‌ای شد که آثار معماری به اوج زیبایی و ظرافت رسید. او از جمله متفکرانی است که علم و عمل، سیاست و اخلاق، مدارا با مردم، عرفان و سیر و سلوک را هم‌زمان در تار و پود شخصیت خود امیخته‌بود. وی در تاریخ فرهنگ و علم ایران‌زمین همواره در سیمای دانشمند، سیاستمدار و شیخ‌الاسلامی ظهور کرد که مورد احترام طبقات مختلف مردم بوده و هست، ولی از سوی دیگر تصویر معمارگونه مردی مشاهده می‌شود که بسیاری از آثار به‌جای مانده از عصر صفوی را به‌ویژه در اصفهان از آثار منسوب به او می‌دانند، آثاری؛ مانند معماری مسجد عتیق و احداث حمام مشهور به شیخ بهایی که با شمع روشن بوده و نیز مهندسی حصار نجف اشرف، بنا و شالوده شهر نجف‌آباد، مسجد امام اصفهان، ساعت سایه‌ای شاخص اوقات شرعی، طرح تقسیم آب زاینده‌رود و هم‌چنین مهندسی حرم امام رضا (علیه‌السلام). او بر اثر این جهاد علمی، معنویت درونی و خدمت به مردم، به‌مقامی رسید که نامش نگین لوحه علما و دانشمندان شد. شیخ بهایی دانش و هنر، این دو گوهر گران‌بها را به‌خدمت آرمان‌های دینی گرفت و به‌راستی كه نمونه شاخصی از هنر متعهد بود.[1]

[1]. سایت پژوهش‌های تاریخی.