اخلاق و صفات شیخ بهایی

شیخ بهایی دارای اخلاق و صفات فاضله و عالیه بود. او مردی بود که از تظاهر و فخر فروشی نفرت داشت و این خود انگیزه‎ای برای اشتهار خالص شیخ بود. او علی‎رغم شهرت و بزرگی، هرگز به علوم خود نبالید و آن را مایه خودبرتربینی قرار نداد. وی جایگاه برتر علمی و فقهی و مناصب مختلف را هرگز بُتی برای خویش قرار نداد که او را از خدمت به خلق و حرکت عرفانی و الهی باز دارد و همواره در مسیر تواضع و ساده‎زیستی و دوری از تجملات دنیوی تلاش می‌نمود و تا آخر عمر در فکر خدمت به مردم و گره گشایی از مشکلات جامعه بود. شیخ بهائی که منصب شیخ الاسلام که بالاترین منصب رسمی دینی بود را داشت، اما این منصب مورد رضایت و علاقه او نبود و هم‎چنان گرایش به عزلت داشت و در زهد و درویشی به‎سر می‌برد. به گفته خود وی در برخی آثارش، پذیرش این منصب و نزدیک شدن به شاهان، برای اصلاح رفتار آنان و کمک به خلق خدا بوده‌است. هم‌چنین وی فراتر از این منصب، در تقوا و کاردانی مورد اعتماد و استناد کامل شاه عباس اول بود.[1]

[1]. برگرفته از مقاله اسماعیلی، مسعود، مدیر گروه فلسفه پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی درباره شیخ بهایی، در سایت خبرگزاری مهر.