حفر چاه زمزم توسط عبدالمطّلب

سال‌ها پیش از تولد جناب عبدالمطّلب، بلکه قبل از استیلای قصی بن کلاب بر شهر مکه، قبیله‌ای به نام «جرهم» بر مکه حکومت می‌کردند و سال‌ها حکومت خود را بر آن شهر حفظ نمودند. تا این‌که در اثر ظلم و ستمی که افراد ایشان بر حاجیان و مردم آن شهر کردند، اسباب انقراض خود را فراهم ساختند؛ به‌گونه‌ای که قبایل در صدد برآمدند به حکومت آنان پایان دهند که سرانجام در جنگی که قبیله خزاعه با جرهمیان کردند، آن‌ها را مغلوب ساخته و از خزاعه شکست خوردند و پس از آن، دیگر نتوانستند در مکه بمانند.

آخرین کسی که از طایفه جرهم در مکه حکومت داشت و در جنگ با خزاعه شکست خورد، شخصی به‌نام «عمر بن حارث» بود. او وقتی که دید نمی‌تواند در برابر خزاعه مقاومت کند و به‌زودی شکست خواهد خورد، به‌منظور حفظ اموال کعبه از دستبرد دیگران، درون خانه کعبه رفت و جواهرات و هدایای نفیسی را که برای کعبه آورده بودند، که از آن جمله دو آهوی طلایی، شمشیر، زره و غیره بود، همه را بیرون آورده و درون چاه زمزم ریخت و چاه را با خاک پر کرد.

عبدالمطّلب نیز پیوسته در فکر بود تا به‌وسیله‌ای بتواند جای چاه را پیدا کرده و آن را حفر نماید و این افتخار را نصیب خود گرداند، تا این‌که گفته شده روزی در کنار خانه کعبه خوابیده بود، که در خواب دستور حفر چاه به او داده شد و جای آن‌را نیز به‌وی نشان دادند و این خواب دو یا سه‌ بار تکرار شد؛ لذا او تصمیم به حفر آن گرفت.

عبدالمطّلب شروع به حفر زمزم کرد تا این‌که به‌سنگ روی چاه رسید، تکبیر گفت و هم‌چنان پایین رفت‌ ‌تا به هدایای داخل کعبه که در آن‌جا دفن بودند‌، رسید و آن‌ها را از چاه خارج کرد. بعد از آن به‌کار خود ادامه داد تا به آب رسید و این کار را به پایان برد.[1]

[1]. ابن كثير، اسماعيل بن عمر، البداية و النهاية، ج 2، ص 244.