لیلة المبیت در روایات شیعه

بی‌تردید لیلة المبیت، (شبی که علی (علیه السلام) برای حفظ جان پیامبر (صلی الله علیه و آله) در بستر آن‌حضرت آرمید)، یکی از فضیلت‌های بزرگ امام علی (علیه السلام) به شمار می‌رود. این فضیلت در روایات شیعه به طور ویژه‌ای منعکس شده است:

شیخ طوسی به اسناد خود از امام سجاد (علیه السلام) نقل می‌کتد که آن حضرت در باره آیه شریفه «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» فرمود: «این آیه در باره علی (علیه السلام) آن هنگام که در بستر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بیتوته نمود، نازل شده است».[1]

در روایت دیگری امام زین العابدین (علیه السلام) می‌فرماید: «اولین کسی که جان خود را برای خدا فروخت و در معرض خطر قرار داد، علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) بود، آن هنگام که مشرکان در طلب رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودند، پس آن حضرت از بستر خود برخاست و به همراه ابوبکر رفت، و علی (علیه السلام) در جای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آرمید، پس مشرکان آمدند و با علی (علیه السلام) مواجه شدند و پیامبر (صلی الله علیه و آله) را نیافتند».[2]

محمد بن سلّام در حدیث طولانی از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در شرح واقعه لیلة‌المبیت نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رفت و من در بستر او خوابیدم، در حالی که منتظر آمدن قوم (مهاجمان) به سوی خود بودم تا این‌که آنان بر من وارد شدند، پس آن هنگام که بر من و خانه، اشراف یافتند، ناگاه با شمشیرم بر آنها یورش بردم و آنان را از خود دفع نمودم، آن‌گونه که مردم از این واقعه می‌دانند». سپس راوی می‌گوید: آن حضرت در حالی صبح کرد که از حمله آن‌ها مانع شده بود و این واقعه در بیست سالگی ایشان بود. آن حضرت به تنهایی در مکه ماند و از از اهل خود حمایت کرد، تا آن‌که حق هر صاحب حقی (امانت‌هایی که مردم پیش رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به امانت گذاشته بودند) را به صاحبانشان برگرداند.[3]

[1]. طوسى، محمد بن حسن، الأمالي، مجلس 16، ح 2، ص 446.

[2]. ابن شهر آشوب، محمد بن على‏، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام، ج ‏2، ص 64.

[3]. همان، ص 59.