کپی شد
شاگردان ابوحنیفه
در سال 120 قمری، وقتى كه استاد ابوحنیفه؛ حماد بن ابیسلیمان از دنیا رفت، وی به تقاضاى اهل مدرسه،در کوفه جانشینى وى را پذیرفت و در این مسند، به مدت 30 سال كامل، وظیفه بحث و تدریس و افتاء را به عهده گرفت و نتایج همین دوره از تدریس و افتاء بود كه اساس مذهب حنفى را تشكیل داد.
ابوحنیفه طى این 30 سال، در حدود هفتصد تا هشتصد شاگرد تربیت كرد كه در کشورهای مختلف منتشر شدند و مسندنشین درس و افتاء و مرجع دینى مردم قرار گرفتند. از شاگردان وى، 50 تن در عهد سلطنت عباسى به مسند قضا منصوب شدند.[1]
برخی از شاگردان وی عبارتند از:
- شاگرد مشهورش؛ زفر بن هذیل.[2]
- محمد بن حسن شیبانى فقیه.[3]
- اسد بن عمرو بن عامر ابو المنذر بجلى كوفى.[4]
- حسن بن زیاد لؤلؤى.[5]
- ابو یوسف قاضى.[6]
- اسد بن عمرو بجلى.[7]
- عافیة بن یزید اودى.[8]
- نضر بن محمد مروزى.[9]
- محمد بن حسن.[10]
- قاضى ابو یوسف.[11]
- محمد بن الحسن بن فرقد شیبانى.[12]
[1]. حلبی، علی اصغر، تاريخ علم كلام در ايران و جهان، ص 179 و 180.
[2]. همان، ص 179.
[3]. ابن اثير، عز الدين على بن اثير، كامل تاريخ بزرگ اسلام و ايران، ترجمه: حالت، ابو القاسم و خلیلی، عباس، ج 16، ص 134.
[4]. همان، ص 138.
[5]. همان، ص 301.
[6]. ابن سعد، محمد بن سعد، طبقات، ترجمه: مهدوى دامغانى، محمود، ج 7، ص 340؛ حسینی تهرانی، سید محمد حسین، امام شناسى، ج 16-17، ص 438.
[7]. طبقات، ج 7، ص 341.
[8]. همان.
[9]. همان، ص 383.
[10]. همان، ص 346.
[11]. مستوفى قزوينى، حمدالله بن ابىبكر بن احمد، تاريخ گزيده، تحقيق: نوايى، عبدالحسين، ص 304.
[12]. نرشخى، أبو بكر محمد بن جعفر، تاريخ بخارا، ترجمه: أبو نصر أحمد بن محمد بن نصر القباوى، تلخيص: محمد بن زفر بن عمر، تحقيق: مدرس رضوى، محمد تقى، ص 260؛ مقدسى، محمد بن أحمد، أحسن التقاسيم فى معرفة الأقاليم، ترجمه: منزوى، علينقى، ج 1، ص 339.