جایگاه علمی ابن تیمیه

ابن تیمیه در علوم متداول زمانه خود؛ مانند فقه، اصول، حدیث، کلام، تفسیر، فلسفه و ریاضیات تحصیل کرد و اطلاعاتی درباره دیگر ادیان به‌ویژه یهودیت داشت.[1]

وی ۱۷ ساله بود که در فقه‌ حنبلی‌ به‌درجه اجتهاد رسید و قاضی المقدسی به وی اجازه فتوا در فقه حنبلی داد.[2] وی پس‌ از فوت‌ پدرش‌ (۶۸۲ ق‌) از آغاز سال‌ ۶۸۳ ق (دوشنبه‌ دوم‌ محرم‌) در دارالحدیث‌ سکریه‌ به‌ تدریس‌ پرداخت‌.[3]

او پس‌ از مطالعه‌ و تبحر در مذاهب‌ دیگر فقهی‌، فتواهایی‌ داد که‌ با فتاوی‌ مذاهب‌ اربعه‌ اختلاف‌ داشت‌ و بدین‌‌سان‌، استقلال‌ رأی‌ و نظر آزاد خود را در فقه‌ به‌ ثبوت‌ رسانید.

[1]. زریاب، عباس، «ابن تیمیه» در دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ص ۱۷۲؛ سایت ویکی شیعه.

[2]. اصلاحی، عبدالعظیم، مفاهیم اقتصادی در اندیشه ابن‌تیمیه، ص ۲۱۵.

[3]. صائب، عبدالحمید، ابن تیمیه حیاته و عقایده، ص ۶۵؛ ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج ۱۳، ص ۳۰۳‌‌؛ سایت ویکی فقه.